از دستگيرى مازيار بىخبر بود ، ناگهان متوجه شد كه سپاه عبد الله بن طاهر پشت سر او است . سپاهيان وى پراكنده شدند و او هزيمت شد و برفت كه مىخواست وارد ولايت ديلم شود ، ياران وى كشته شدند . حريفان به تعقيب وى رفتند و به دو رسيدند كه با تنى چند از ياران خويش بود ، كه بازگشت و با آنها به نبرد پرداخت و كشته شد ، سرش را برگرفتند و بنزد عبد الله بن طاهر فرستادند ، مازيار نيز به دست وى افتاد ، عبد الله بن طاهر به دو وعده داد كه اگر نامه هاى افشين را به وى بنمايد از امير مؤمنان بخواهد كه از او در گذرد . عبد الله به دو گفت كه مىداند كه نامه ها به نزد اوست .
مازيار بدين اقرار كرد ، نامه ها را جستند و يافتند كه چند نامه بود . عبد الله بن - طاهر نامه ها را گرفت و با مازيار بنزد اسحاق بن ابراهيم فرستاد و دستورش داد كه نه نامه ها و نه مازيار را از دست ندهد ، مگر به دست امير مؤمنان كه دربارهء نامه ها و مازيار حيله نكنند . اسحاق چنين كرد و آن را با دست خويش به دست امير مؤمنان رسانيد .
معتصم از مازيار دربارهء نامه ها پرسش كرد كه بدان مقر نشد ، بگفت تا مازيار را تازيانه زدند چندان كه جان داد و پهلوى بابك آويخته شد .
و چنان بود كه مأمون به مازيار مىنوشته بود : « از عبد الله مأمون به گيل - گيلان ، اسپهبد اسپهبدان ، بشوار خرشاد محمد ، پسر قارن وابستهء امير مؤمنان . » گويند : آغاز سستى كار درى از آنجا بود كه از آن پس كه مازيار سپاه را به دو پيوست ، وقتى شنيد كه سپاه محمد بن ابراهيم به دنباوند فرود آمده برادر خويش بزرجشنس را روانه كرد و محمد و جعفر پسران رستم كلارى را با كسانى از مردم مرز و مردم رويان به دو پيوست و دستورشان داد كه براى جلوگيرى از آن سپاه به مرز رويان و رى شوند .
و چنان بود كه حسن بن قارن به محمد و جعفر پسران رستم كه از ياران وى بودند نامه نوشته بود و ميلشان را برانگيخته بود . وقتى سپاه درى با سپاه محمد بن -

5917