كوهيار به دو نوشت : « در آغاز كار به غلط افتادم ، با اين مرد وعده نهاده‌ام كه پس - فردا به نزد وى شوم ، بيم دارم كه اگر تخلف كنم مخالف من شود و با من نبرد كند و خانه هايم را با اموالم به غارت دهد . اگر با وى نبرد كنم و از يارانش بكشم و خونها در ميانمان روان شود دشمنى افتد و اين كار كه طالب آنم باطل شود . » احمد به دو نوشت : « وقتى روز وعده رسيد يكى از مردم خاندان خويش را بنزد وى فرست و به او بنويس كه بيمارىاى به تو رسيده كه از حركت بازت داشته و سه روز معالجه مىكنى كه اگر بهى نيافتى در محملى پيش وى مىروى ، ما وادارش ميكنيم كه اين را بپذيرد و وقت بگذرد . » احمد بن صقير و محمد بن موسى كه به حسن بن حسين نامه نوشتند . ( وى در اردوگاه خويش به طميس در انتظار دستور عبد الله بن طاهر بود و جواب نامهء خويش دربارهء كشته شدن سرخاستان و فتح طميس ) به دو نوشتند : « برنشين و به نزد ما بيا كه مازيار و كوهستان را تسليم تو كنيم و گر نه از دست تو مىرود . توقف ميار . » نامه را همراه شاذان دبير ، پسر فضل ، فرستادند و دستور دادند كه در رهسپردن شتاب كند . وقتى نامه به حسن رسيد هماندم بر نشست و سه روز راه را همان شب سپرد تا به ساريه رسيد . همين كه صبح شد سوى خرماباذ رفت . آن روز ، روز وعدهء كوهيار بود . حيان صداى طبلهاى حسن را شنيد و در يك فرسخى به او رسيد . حسن به دو گفت : « اينجا چه مىكنى ؟ و چرا بدينجا پرداخته اى ؟ كوهستان شروين را گشوده اى و آن را رها كرده اى و اينجا آمده اى چه اطمينان دارى كه راى قوم ديگر شود و با تو خيانت كنند و هر چه كرده اى درهم شكند . به كوهستان باز گرد و پادگانهاى خويش را در اطراف بنه و مراقب قوم باش كه اگر آهنگ خيانت كردند ممكنشان نشود . » حيان گفت : « در كار بازگشتم مىخواهم بنه هايم را بار كنم و به مردانم دستور حركت دهم . » حسن به دو گفت : « تو برو ، من بنه هايت را و مردانت را از پى تو مىفرستم

5907