گفت : « نكو گفته . » گفتم : « اى امير مؤمنان ، شعرى دارد كه از اين نكوتر است . » گفت : « چيست ؟ » گويد : اين شعر را براى او خواندم :
« چرا يكتاى زيبايى ، صفت يكتاى خويش را « از من دريغ مىدارد « در صورتى كه من دلبستگى يكتا را « خاص وى كرده‌ام .
« خدا عبد الله را بهترين بندگان خويش ديد « و او را شاهى داد كه خداى بندگان را بهتر شناسد . » عمارة بن عقيل گويد : عبد الله بن ابى السميط به من گفت : « دانسته‌ام كه مأمون دربارهء شعر بصيرت ندارد . » گفتم : « كى در مورد شعر از او داناتر است ؟ به خدا چنان مىشود كه آغاز شعر را بر او مىخوانيم و آخر آن را زودتر از ما مىگويد . » گفت : « من شعرى بر او خواندم كه نكو گفته بودم اما نديدم كه از آن به طرب آيد . » گويد : گفتم : « شعرى كه خواندى چه بود ؟ » گفت : « چنين خواندم :
« امام هدايت مأمون ، به كار دين مشغول مانده « و كسان به دنيا مشغولند . » گويد : گفتم : « به خدا كارى نساخته اى ، مگر بيشتر از اين است كه او را پير زنى كرده اى در محراب خويش كه سبحهء خويشتن را به دست دارد ، اگر او از كار دنيا كه بر آن تسلط دارد مشغول باشد پس كى به كار دنيا مىپردازد ؟ چرا دربارهء او چنان

5794