مأمون به عبد الله بن طاهر گفت : « انتخاب وى بر تو افتاد ، به نزد وى برو . » گفت : « اى امير مؤمنان انباز طفيلى باشم ! » گفت : « ابو محمد را از دو چيز رد نمىتوان كرد ، اگر خوش دارى برو و گر نه از خويشتن فديه بده . » گفت : « اى امير مؤمنان ده هزار درم پيش من دارد . » گفت : « گمان ندارم به اين مقدار از تو و همنشينى تو دست بدارد . » گويد : و همچنان ده ده مىافزود و مأمون مىگفت : « به اين مقدار براى وى رضا نمىدهم . » تا به صد هزار رسيد .
گويد : مأمون گفت : « زودتر به او بده . » گويد : حوالهء آن را براى وى به نمايندهء خويش نوشت و يكى را همراه وى فرستاد . مأمون به دو پيغام داد : « در اين حال گرفتن اين براى تو از همنشينى وى در اين حال كه هست بهتر است و سودمند تر . » صالح بن رشيد گويد : به نزد مأمون وارد شدم ، دو بيت از حسين بن ضحاك با من بود ، گفتم : « اى امير مؤمنان خوش دارم كه دو بيت از من بشنوى . » گفت : « بخوان . » راوى گويد : پس صالح براى وى چنين خواند :
« اى امير مؤمنان ، خدا را ستايش مىكنم « كه نصرت ترا به ما عطا كرد « كه تو به حق ، خليفهء رحمانى « كه بزرگوارى و ديندارى را « با يك ديگر فراهم آورده اى . » گويد : مأمون آن را پسنديد و گفت : « صالح ، اين دو بيت از كيست ؟ » گفتم : « اى امير مؤمنان ، از بندهء تو حسين بن ضحاك . »

5793