« قاضيانى را كه به نزد تواند فراهم آر و اين نامه امير مؤمنان را كه به تو نوشته بر آنها بخوان و دربارهء آنچه مىگويند امتحانشان كن و عقيدتشان را دربارهء اينكه خداى قرآن را خلق كرده و ابداع كرده كشف كن و خبرشان ده كه امير مؤمنان در كار خويش از كسى كه به دينش و خلوص توحيد و يقينش اعتماد نباشد كمك نمىگيرد و در كار رعيت كه خداى به دو سپرده و به حفاظت وى آورده به دو اعتماد ندارد . اگر بدين مقر شدند و در مورد آن با امير مؤمنان موافق بودند و به راه هدايت و نجات بودند به آنها بگوى دربارهء شهود محضرشان كه دربارهء كسان شهادت مىدهند تحقيق كنند و نظرشان را دربارهء قرآن بپرسند و هر كه مقر نباشد كه قرآن مخلوق و حادث است و بدان قائل نباشد و به نزد وى آن را تأييد نكند ، از قبول شهادت وى خوددارى كنند .
« به امير مؤمنان دربارهء آنچه از پرسش قاضيان حوزهء عملت و دستور پرسش كه به آنها مىدهى معلومت مىشود بنويس . آنگاه مراقبت كن و كارشان را بجوى تا احكام خداى جز با شهادت كسانى كه در كار دين بصيرند و در كار توحيد مخلص ، روان نشود ، آنچه در اين باب مىشود به امير مؤمنان بنويس . انشاء الله .
« نوشته شد در ماه ربيع ، الاول سال دويست و هيجدهم . » مأمون به اسحاق بن ابراهيم نوشت كه هفت كس از قاضيان را بفرستد محمد بن سعد كاتب واقدى و ابو مسلم مستملى ، يزيد بن هارون و يحيى بن معين و ابو خيثمه ، زهير بن حرب ، و اسماعيل بن داود و اسماعيل بن ابى مسعود و احمد بن - دورقى .
اينان سوى مأمون فرستاده شدند كه امتحانشان كرد و دربارهء مخلوق بودن قرآن از آنها پرسش كرد كه همگى پاسخ دادند كه قرآن مخلوق است پس سوى مدينة السلامشان فرستاد كه ابراهيم بن اسحاق آنها را به خانه خويش

5754