على ماهانى و محمد بن ابى العاص از آن جمله بودند . جمعى از سرداران و هاشميان نيز نهانى به دو نامه نوشتند و دلها و نظرهاشان با وى شد .
گويد : از پس قصر صالح محمد به تفريح و ميخوارگى روى آورد و كار را به محمد بن عيسى نهيكى و هرش سپرد كه گماشتگان خود را از كوچه ها و درهاى مجاور خويش به درهاى شهر و حومه ها و بازار كرخ و بندرگاههاى دجله و در محول [1] و كناسه گماشتند و چنان بود كه دزدان و بدكاران آنجا به هر كس از مردان و زنان و ضعيفان ، مسلمان يا ذمى ، دست مىيافتند غارتشان مىكردند و رفتارشان چنان بود كه نشنيده‌ايم كه همانند آن در نبرد ديگر شهرها رخ داده باشد .
گويد : وقتى اين كار به درازا كشيد و بغداد بر مردمش تنگ شد كسانى كه توانايى داشتند از پس خسارت بسيار و مضيقه هاى المانگيز و خطرهاى بزرگ ، از آنجا برون شدند .
گويد : اما طاهر ، ياران خويش را به خلاف اين واداشته بود و در اين باره سختى مىكرد و با مردم مشكوك الحال خشونت مىكرد . محمد بن ابى خالد را دستور داده بود كه ضعيفان و زنان را حفاظت كند و عبورشان دهد و كارشان را آسان كند ، و چنان بود كه وقتى زن يا مردى از دست ياران هرش خلاصى مىيافت و پيش ياران طاهر مىرفت ، ترس از او مىرفت و ايمن مىشد و زن آنچه را از طلا و نقره يا كالا يا - پارچه داشت نمايان مىكرد تا آنجا كه گفتند : مثال ياران طاهر و مثال ياران هرش و كسان وى و مثال مردم به وقتى كه خلاص مىشدند همانند حصارى است كه خداى تعالى ذكر كرده گويد : « * ( فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بِسُورٍ لَه بابٌ باطِنُه فِيه الرَّحْمَةُ وَظاهِرُه من قِبَلِه الْعَذابُ 57 : 13 ) * » [2] يعنى : و ميانشان ديوارى بر آرند كه درى دارد كه اندرون آن رحمت است و برون آن از روبرويش عذاب .

[1] محول يكى از محلات بغداد بود ، پيوسته به كرخ . معجم البلدان
[2] سوره حديد ( 64 ) آيه 12

5535