اينان را نيكو داريد كه طبع اين با طبع آدمى نزديك است و به فال خوب است .
و عجم خروس و بانگ او را خجسته دارند خاصّه خروس سپيد را . و چنين گويند كه به هر خانه كه اين مرغ در باشد ، ديوان اندران خانه نيايند . و آنكه بانگ خروس را به نماز شام بد دارند و به فال گويند نه نيك است ، از آن بود كه چون گيومرت را كار به آخر رسيد نالان شد ، آن خروس كه او را بود نماز شام بانگ كرد ، و هرگز بدان وقت آن بانگ نشنيده بودند . گفتند : چه شايد بودن بانگ اين مرغ ؟
چون بنگريدند گيومرت مرده بود . بدان سبب بانگ خروس در آن وقت به فال بد دارند . و خداوندان زجر ايدون گويند كه خروسى كه بدان وقت بانگ كند و خداوند خروس آن خروس را بكشد ، آن بد از او در گذرد و اگر نكشد در بلا افتد .
پس گيومرت روى بنهاد بدان نشانى كه او را نموده بودند تا آنجا رسيد كه امروز شهر بلخ است . گروه مرده آنجا بر لب آب [ a 16 ] مأوا داشتند . ناگاه بديشان رسيد و بزدن گرفت تا چندى را هلاك كرد و ديگران بگريختند . سه تن از ايشان بگرفت و به نام خداى عزّ و جلّ ايشان را ببست چنان كه نتوانستندى كه از فرمان او بيرون آمدندى ، و دلش بدان كين خواستن شاد شد . آرزو كرد شهرى كند و مأواگاه خويش آنجا كند . آن سه پرى را بفرمود كه شهرى را اندازه كنيد بدين ميانه اندر كه اين دو رود است يكى بر راست و يكى بر چپ .
اين پريان خط برزدند و شهرى را آن جايگاه پديد كردند ، و يكى را بفرمود كه برو و فرزندان مرا آگاه كن تا بدين جاى آيند تا اين شهر را بنا كنيم ، و بگوى تا ايشان را هر يكى از ايشان توانايى باشد بيايند و هر كه ضعيف و خرداند آنجا باشد تا ما از اين كار بپردازيم ، آنگاه ايشان را بياريم ، و مهترى مر آن پرى را داد و دو ديگر را بفرمود يارى كردن او را . و بنا همى كردند به طالعى نيك و به روزگارى خجسته تا اين پرى بشد و فرزندان او را آگاه كرد و مهر گيومرت بنمود . هر كس را توانايى بود با او برفتند و او را آفرين كردند و آن شهر را تمام كردند و آنجا مأوى گرفتند ، و زن و فرزندان گروهى آنجا آمدند ، و گروهى هم آنجا به دماوند و طبرستان بماندند و شهرها كردند . و گيومرت چون اين شهر تمام كرد ، هنوز نامش ننهاده بود .

81