فيروز را اين تدبير خوش آمد ، و با فيروز پنجاه هزار مرد بود مقاتل ، بفرمود تا پنج روزه آب برداشتند و ده روزه و كم و بيش . مردمان او را نصيحت همى كردند و همى گفتند : اى ملك ! اين تدبير خطا است و بيابان خطرى بزرگ است . وى گفتار ايشان نشنيد ، و نيز گفتندش كه اين جاى تهمت است و بود كه خشنواز با ما غدرى كرده است و اين مرد را به غدر فرستاده است ايدر تا ما را از راه راست بگرداند و اندر بيابان هلاك شويم . فيروز گفت : اين نشايد بودن كه اگر خشنواز از بهر من غدر كند ، اين مرد از بهر وى دست و پاى خويش فرا ندادى تا ببريدندى ، و اگر ما هلاك شويم و ملك خشنواز را ماند ، اين مرد را چه سود بود از پس آنكه مرده باشد ؟ ! و فيروز كس را استوار نداشت و با همه سپاه بدان بيابان اندر شد .
و اين مرد او را همى برد به درازتر و دشوارترين راهى و بىآبتر ، تا پنج روز ببود و شش روز و هفت بگذشت ، و هر روزى گفتى : اينك يك زمان ماند و فردا به آب رسيم و پس فردا ، تا پانزده روز بر آمد و آبشان سپرى شد و خلق به مردن گرفتند و چهارپايان سقط همى شدند از تشنگى ، و آن مرد هر روزى گفتى : فلان منزل غلط كرديم از بهر آن ما را چنين دراز شد ، و بهانه همى كرد ، و به هر منزلى بسيار خلق همى مرد . چون بيست روز تمام شد ، آن دست بريده بمرد ، و فيروز متحيّر گشت و دل به مرگ نهاد و آن مردمان كه از سپاهش مانده بودند همه را گرد كرد و گفت : هر چند كه من فرمان شما نكردم ، شما هم نصيحت خويش از من باز مگيريد كه اين بلا بر همه است ، نه چنان كه اگر من بميرم شما برهيد كه شما نيز هلاك شويد .
پس ايشان گفتند : اى ملك ! همى گفتيم كه اين غدر است فرمان نكردى ، و امروز كه اندر مانديم ما را حيلت آن است كه برويم و پيش شويم كه اگر بر جاى باشيم به مرگ اندر شك نيست ، و اگر باز گرديم نيز هم از مرگ چاره نيست كه ما اين همه راه را باز نتوانيم گشتن . ما را پيش بايد رفتن كه هم بيم مرگ است و هم اميد راحت كه جايى به آبادانى بيرون آييم ، و اگر بميريم بارى حيلت خويش كرده باشيم .
فيروز برفت سه روز نيز همچنان تا به آبادانى رسيد به حدّ ولايت خشنواز ، و پنجاه هزار مرد كه با وى بودند ، كم از هزار مانده بودند ، ديگر همه مرده بودند . و

663