و چيزى كه از جزيره خيزد من به عراق برم و با كاروانى به زمين عراق شوم چنان كه مرا نشناسند و بازرگانى كنم تا ترا از جامه هاى عراق و از هر طرايفى بخرم و به خدمت تو آرم ، و چنان بخرم و بفروشم كه ترا بسيار چيز از آن طرايف افزون آيد ، و ديگر بدين حال كه من شدم از من لشكرى نيايد و هيچ كار را نشايم مگر بازرگانى را يا تدبيرى كنم . زبّا را اين سخن خوش آمد و او را خواستهء بسيار بداد .
قصير از زمين جزيره هر چيزى كه دانست كه عراق را شايد بخريد . و زبّا كاروانى اشتر او را داد ، و قصير آن كاروان ببرد سوى عراق و آن متاع هر چه داشت بفروخت و آنچه ببايست از طرايفهاى عراق همه باز خريد ، و به شب اندر پنهان سوى عمرو بن عدى شد و او را خبر بگفت و از وى نيز بسيار طرايفها بستد از عراق و برخاست و باز زبّا شد . و آن وقت كه او سوى زبّا رفته بود ، خواهر زبّا مر زبّا را ملامت كرده بود ، گفت : اين خواسته كه اين مرد را دادى فساد كردى ، و اين مرد هرگز باز تو نيايد . زبّا گفت : اگر باز آيد و وفا كند ، و اگر باز نيايد ، آنكه به وى رسيد از بهر من كه بينى وى ببريدند و پشت به تازيانه زدندش ، و اين خدمت كه مرا كرد ، اين خواسته كه به وى رسيد سزا است ، او را باد .
چون قصير باز آمد ، [ a 105 ] زبّا شاد شد و آن جامه ها و طرايفها همه بپسنديد ، و آن چيزى كه او را بايست برداشت و ديگر قصير را گفت : به فروش . قصير باقى را بفروخت و بسيار سود كرد . و سال ديگر همچنين و سوم سال همچنين . پس چهارم سال زبّا هزار شتر از آن خويش قصير را داد ، گفت : اين جوالها تنك است ، غراره ها بايد از موى بافته ، بزرگ ، تا بسيار بار اندر وى شود و اشتران را آسانتر بود . بفرمود تا هزار جفت غراره كردند بزرگ .
و محمّد بن جرير روايت كند از محمّد السّائب كه اوّل كسى كه اندر جهان غراره نهاد قصير بود . و هزار اشتر بار كرد و ببرد و به عراق باز برد ، و عمرو بن عدى را گفت : اگر هرگز خون خال طلب خواهى كردن اكنون كن . گفتا : چه كنم ؟ گفتا : به هر غراره‌اى اندر مردى در نشان با سلاح تمام ، تا دو هزار مرد بر اين هزار اشتر بر گيريم و برويم . چون به حصار اندر شويم ، لشكر را از غراره بيرون كنيم و بگوييم تا

569