نه چنان ملكى بود كه خون وى ضايع بايد كردن . گفتا : چگونه كنيم ؟ وَانَّها امْنَعُ من عُقابِ الجَوّ . گفتا : آن زبّا از من دور تر است از عقاب اندر هوا . و اين سخن نيز اندر عرب مثل شد . پس قصير گفت : بينى من ببر و پشت من به تازيانه زن و مرا با وى دست باز دار . عمرو گفت : من اين هرگز نكنم ، و تو از من به چنين ارزانى نيستى .
قصير گفت : خَلِّ عَنّى اذَاً وَخَلاكَ ذَمٌ . گفت : پس دست باز دار تا هر چه خواهم كنم ، هيچ [ بر تو ] عيب نيست . و اين سخن نيز مثل شد .
پس عمرو قصير را گفت : هر چه خواهى كن . قصير بينى خويش ببريد و پشت خود به تازيانه نشان كرد . مردمان گفتند : لامرٍ ما جَدَعَ انْفَه قَصيرٌ . بينى خويش كارى را ببريد قصير . اين سخن نيز مثل شد و شعر عرب بسيار گفتند ، و متلمّس ايدون گويد :
< شعر > و فى طلب الاوتار ما حزّ انفه قصير و خاصّ الموت بالسّيف بيهس < / شعر > پس قصير دارو كرد تا بينيش بهتر شد ، و برخاست و از عراق بيرون آمد پياده ، پاى برهنه تا به جزيره شد به در زبّا . پس زبّا را گفتند : قصير آمده است سر و پاى برهنه و جامه دريده و بينى بريده و تازيانه زده . زبّا او را بار داد و گفت : هين ! اى قصير ! اين چه حالت است ؟ گفتا : مرا عمرو بن عدى چنين كرد و گفت خال من تو فريفتى و تو هلاك كردى ، و مرا يك سال به زندان كرد و باز داشت ، و من اكنون از زندان وى بگريختم و سوى تو آمدم به خدمت . دانستم كه من پيش هيچ ملك خدمت نكنم كه بر عمرو سختتر آيد از آنكه ترا .
زبّا او را برّ كرد و بنواخت و وعده ها كرد و بپذيرفت و خواستهء بسيار فرستاد ، و هر روزى او را نيكوتر داشتى ، و وى آنجا همى بود . و زبّا دانست كه وى عاقل است و با راى و تدبير ، و با وى مشورت كردى اندر كارها ، و قصير او را نصيحت كردى . تا زبّا را دل بر وى ايمن شد و از جملهء وزيران داشتى ، تا ساليان برآمد و زبّا با وى بياراميد . پس يك روز پيش وى نشسته بود . جامه‌اى به دست از جامه هاى عراق بر وى همى عرضه كردند ، زبّا گفت : اين چنين جامه ها به خزانهء من اندر نيست .
قصير گفت : اى ملكه ! اين چنين به زمين عراق اندر است ، و اگر ملكه را جهيزى كند ،

568