و به ميان شما اندر از فرزندان پيغمبران مناند و آن همى نكنيد كه پدران ايشان كردند . ياد كنيد آنكه شما را من رهانيدم از فرعون .
ارميا گفت : يا ربّ ! من ضعيفم و بىقوّت . خداى عزّ و جلّ گفت : مترس كه من با توام و هيچكس ترا چيزى نتواند كردن . ارميا برفت و ايشان را پند داد . بسيار كس از وى نينديشيد زيرا كه بدبختى اندر يافته بودشان . خداى عزّ و جلّ وحى فرستاد كه من بنى اسرائيل را هلاك كنم و بيت المقدّس را ويران كنم . ارميا بانگ كرد و بخروشيد و جامه بدريد و خاك بر سر كرد و گفت : يا ربّ ! كاشكى هلاك بنى اسرائيل نه به وقت من بودى . از بس زارى كه بكرد ، خداى عزّ و جلّ بر وى رحم كرد و گفت : هلاك نكنم و بيت المقدّس را ويران نكنم تا تو حكم نكنى . بر ايشان شو و ايشان را پند ده تا باز گردند . ارميا شاد شد و گفت : من بارى هلاك بنى اسرائيل نخواهم . و پند همى دادشان و بيم همى كرد . هر چند جهد كرد سود نداشت و ايشان بتر همى شدند و بر معصيت دليرتر همى بودند . ايزد عزّ و جلّ مىدانست و ليكن خشنودى ارميا را همى خواست كه بر حكم وى بود .
پس بهمن بن اسفنديار بخت النّصر را كس فرستاد سوى بيت المقدّس و گفت :
ديگر باره آن را ويران كن و جهودان را برمان و بكش . و رسول فرستاد بخت النّصر را و اندر آن بسيار روزگار رفت . پس خداى عزّ و جلّ به دل وى اندر افگند ويران كردن بيت المقدّس ، و بدان حريص گشت و سپاه فرستاد پنجاه هزار مرد يمانى . و سپاه بخت النّصر همه گرد آمدند و برفتند و گرد بيت المقدّس بگرفتند . بنى اسرائيل گرد آمدند و ارميا را گفتند : كجا شد آن وعدهء خداى تو كه گفتى خداى بيت المقدّس را ويران نكند بىحكم من ؟
ارميا گفت : خداى وعدهء خويش خلاف نكند . پس خداى فريشته‌اى را بفرستاد بر گونهء آدمى كه پيش ارميا شو و بگو كه من از بنى اسرائيلم و مرا كسهااند و هر چند به جاى ايشان نيكى بيش كنم ايشان با من خلاف بتر كنند ، چه فرمايى مرا ؟ آن فريشته نزد ارميا شد و همچنين بگفت . ارميا گفت : باز گرد و همچنان نيكويى كن تا

476