ايشان بيارند . و آن جبّاران شنيده بودند كه ايشان چه مردماناند ، و اين عوج هر روز به كنارهء شهر بيرون آمدى تا يك روزه و دو روزه راه تا اين خبر لشكر باز جويد ، و شب باز به خانه شدى . و گروهى گفتند : اين عوج نه ملك بود ، مهترى بود از مهتران ايشان و ملكشان كسى ديگر بود ، و آن ملك كه بود عوج را فرموده بود كه هر روز از شهر بيرون آيد تا خبر آن سپاه بجويد ، و فرموده بود كه گرد شهر مىگردد و شهر نگاه مىدارد . پس عوج بيرون آمده بود و آن نقيبان فراز او رسيدند . او را ديدند كه سرش گفتى به آسمان رسيده بود . سهم به دلشان اندر افتاد و سخت بترسيدند . عوج ايشان را بديد ، به چشم او چون مورچه بودند . ايشان را گفت : شما چه چيزيد ؟ گفتند : ما از بنى اسرائيلايم . گفتا : آمده‌ايد تا حرب كنيد ؟ گفتند : آرى . گفتا : عدد شما چنداند ؟
گفتند : پانصد هزار مرد . گفتا : بالا و نيروى ايشان همچون شمااند ؟ گفتا : آرى . عوج آن دوازده گانه را بگرفت و به ساق يك موزه فرو نهاد و به شهر بازگشت ، و ايشان را به مردمان نمود و گفت : ببينيد اين مردمان را كه به حرب شما آمده‌اند همچون مورچگاناند . و خواست كه ايشان را بكشد . زنش گفت : ايشان را مكش و دست باز دار تا خبر به ياران خويش برند از قوّت و نيروى شما كه چون ايشان خبر شما بشنوند سوى شما نيارند آمدن .
عوج ايشان را دست باز داشت . ايشان به راه اندر با يك ديگر چنين گفتند كه اگر بنى اسرائيل را صفت اين مردمان بكنيم ، ايشان اينجا نيايند و موسى را عليه السّلام فرمان نكنند ، و اگر چه اين مردمان قومىاند خداى موسى را وعده كرده است كه ايشان را هلاك كند و بنى اسرائيل را غلبه كند . پس اين نقيبان با يك ديگر عهد كردند كه هر دوازده قوم را هيچ نگويند از صفت آن مردمان . چون پيش قوم رسيدند ، عهد بشكستند مگر دو تن ، و قوم را بگفتند كه صفت آن مردمان چگونه است و قوّت و بالاى ايشان بگفتند . بنى اسرائيل بترسيدند و خواستند كه باز گردند . موسى ايشان را گفت : * ( وَلا تَرْتَدُّوا عَلى أَدْبارِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرِينَ 5 : 21 ) * . گفتا : يا قوم ! باز مگرديد كه زيانكار شويد . ايشان گفتند : * ( يا مُوسى إِنَّ فِيها قَوْماً جَبَّارِينَ 5 : 22 ) * . اندر آنجا مردمان با قوّتاند . * ( وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَها حَتَّى يَخْرُجُوا مِنْها 5 : 22 ) * . ما اندر آن شارستان نشويم تا ايشان

360