بنى اسرائيل بر موسى گرد آمدند ، گفتند : ما را به دل اندر ايدون آيد كه فرعون زير آب اندر نمرده است كه بر وى علامتها بود جز از علامت آدميان كه فرعون چهارصد سال بزيست به ملك اندر كه هرگز او را دردسرى نبود و تبى نيامدش و بيمار نشد ، و در هفته يك بار به جاى حاجت شدى . موسى خداى را بخواند . خداى عزّ و جلّ دريا را بفرمود تا فرعون را با همه سپاه بر كنار دريا آورد تا ايشان بديدند و ايمن شدند و دانستند كه بمردند . و بر تن ايشان سليح بود بسيار و زر و سيم ، و بر فرعون زر بود و جواهر بسيار . بنى اسرائيل خود را به دريا افگندند و آن زر و سيم و جواهر و آن خواسته ها همه از ايشان جدا كردند و بيرون آوردند . و به هيچ دين اندر غنيمت حلال نبود مگر به دين محمّد عليه السّلام ، و پيشين هر گاه كه كافرى را بكشتندى ، خواستهء ايشان حلال نبودى .
پس موسى عليه السّلام ايشان را نهى كرد كه اين خواسته ها را از ايشان جدا مكنيد و شما را آن خواسته بس كه از ايشان عاريت ستديد به مصر اندر از پيرايه و زر و سيم و گوهر ، و خداى شما را آن همه حلال كرده است ، دست از اين خواسته ها بداريد . فرمان نكردند و آن خواسته ها همه بر گرفتند و خداى آن را نپسنديد . پس خداى عزّ و جلّ دريا را بفرمود تا موج كرد و فرعون را لب دريا بر انداخت چنان كه گفت : * ( فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً 10 : 92 ) * . و ده روز همى موج كرد تا آن همه خلق را كه با او غرقه شده بودند بر لب دريا انداخت . و هنوز آن موج از آنجا ننشست و تا رستخيز ننشيند . و امروز آن جايگاه را باب الطَّاقات خوانند . پس موسى ديگر روز از آن منزل برخاست و هم بر لب دريا همى رفت با بنى اسرائيل . بر مردمانى بگذشتند از عماليق هم از قبطى و قوم فرعون بودند و لكن از پادشاهى او بيرون بودند و بت پرستيدندى و بتان داشتندى همچون سر گاو و سر گوساله ، بزرگتر و خردتر و همى پرستيدند . موسى را گفتند از پس چندان نعمت كه خداى ايشان را كرد و فرعون را با قوم غرقه كرد ، گفتند : يا موسى ! ما را نيز خدايى ده كه او را ببينيم تا او را پرستيم چنان كه اين مردمان همى پرستند . خداى از ايشان حكايت كرد و گفت : * ( وَجاوَزْنا بِبَنِي إِسْرائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتَوْا عَلى قَوْمٍ يَعْكُفُونَ عَلى أَصْنامٍ لَهُمْ قالُوا يا ) *

315