او خود خويشتن را آفريد و به شكم مريم اندر شد و به صورت بشرى بيرون آمد و خود را عيسى نام كرد و خواست كه خلق او را به صورت خود ببينند ، پس بر زمين ببود چندانكه خواست . پس به آسمان شد . و خداى عزّ و جلّ اين مقالت از اين قوم ياد كرد به خشم بر ايشان و گفت : * ( لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ الله هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ من الله شَيْئاً إِنْ أَرادَ أَنْ يُهْلِكَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّه وَمن في الأَرْضِ جَمِيعاً وَلِلَّه مُلْكُ السَّماواتِ وَالأَرْضِ وَما بَيْنَهُما يَخْلُقُ ما يَشاءُ وَالله عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ 5 : 17 ) * . گفت : كافر شدند ايشان كه گفتند عيسى خداى است ، كه اگر خداى عزّ و جلّ خواهد عيسى را هلاك كند و مادرش را با هر چه بر زمين است از كافران چون شما كه [ b 60 ] اين قول همى گوييد .
پس آن ترسايان كه اندر عيسى چنين گويند ، و جهودان كه گويند خود عيسى نبود و دروغزن بود ، هيچكس را جان از تن بيرون نيايد تا مقرّ نيايند كه عيسى بندهء خدا بود و پيغمبر بود ، و اگر ده شبانروز كمتر يا بيشتر تا اين اقرار نيارند ، جان از تن ايشان بيرون نيايد . و ميان ترسايان و جهودان معروف است كه هر كه را جان كندن دراز شود ، گويند آن سخن باز پسين بگوى ، و تلقينش كنند چون بگويد ، جانش برآيد .
و از عبد الله بن العبّاس رضى الله عنهما روايت كنند به تفسير اين آيت : * ( وَإِنَّ من أَهْلِ الْكِتابِ 3 : 199 ) * . گفت : اگر جهودى يا ترسايى را به شمشير دو نيم كنى يا سرش ببرى يا سباع مر او را بخورد يا از بام يا از كوه بيفتد ، به هيچ حال جان از وى جدا نشود تا به عيسى مقرّ نيايد كه عيسى بندهء خداى است و پيغمبر است ، و آن ايمان او را منفعت نكند بدان حال اندر .
پس چون فرعون و قومش غرقه شدند و بنى اسرائيل بر لب دريا بر آمدند ، آن روز نه ساعت گذشته بود و روز عاشورا بود . موسى و بنى اسرائيل هيچ طعام نخورده بودند و وقت نماز ديگر بود . موسى نيّت روزه كرد آن مقدار كه از روز مانده بود . خداى تعالى آن مانده و آن گذشته از وى بپذيرفت . و تا آفتاب فرو نشد طعام نخوردند ، و امروز جهودان روز عاشورا روزه دارند واجب . پس ديگر روز

314