و از همه برادران يهودا مهترشان بود و بر يوسف مهربانتر بود . روز ديگر برخاست و طعام برد مر يوسف را و به چاه فرو هشت تا او بخورد و او را گفت : اندوه مدار كه من برادران را خواهش كنم تا ترا از چاه بر آرند . و چشم همى داشت تا مگر كاروانى يا كسى گذرد و او را از چاه بر آرند و به جايى برند .
و يوسف سه روز بدان چاه اندر بماند ، روز چهارم كاروانى مىگذشت از عرب و به مصر همى شد ، و بنزديك آن چاه فرود آمدند ، و چون بامداد ببود ، دو تن را به سر چاه فرستادند از كاروان تا آب آرند : يكى را نام مالك بن دغر و ديگر را نام بشرى ، و اين بشرى هندو بود آزاد كرده ، و اين چاه امروز همچنان بر سر راه بيت المقدس هست ، چون مالك به سر چاه فراز آمد و دلو و رسن فرو هشت ، چنان كه خداى تعالى گفت : * ( فَأَدْلى دَلْوَه 12 : 19 ) * . چون دلو فرو هشت ، يوسف دلو را ديد ، دست به رسن اندر زد و مالك و بشرى هر چند كه خواستند نتوانستند . مالك بر سر چاه فرو نگريست ، روى يوسف را ديد كه همى تافت . مالك بشرى را گفت : * ( يا بُشْرى هذا غُلامٌ 12 : 19 ) * . اين دلو زيرا گران است كه بدين چاه اندر غلامى است و دست اندر دلو زده است . پس هر دو نيرو كردند و يوسف را بر كشيدند ، آنگاه مالك يوسف را گفت : تو كيستى ؟ گفت : من غلامى كنعانىام ، مرا برادران بدين چاه اندر فرود افگندند . مالك او را بنواخت تا او بياراميد ، آنگه بشرى را گفت : اگر ياران ما بدانند كه ما اين غلام را از چاه بركشيديم ، از ما بستانند و با ما انبازى كنند اندر بهاى او ، و من اين غلام را به مصر به بهاى تمام بتوانم فروختن ، و ياران را گوييم بر سر چاه مردمانى بودند فرود آمده و اين غلام ما را دادند كه به مصر بفروشيم و اندر بها انباز باشيم . چنان كه خداى تعالى گفت : * ( وَأَسَرُّوه بِضاعَةً 12 : 19 ) * .
و روز چهارم ببود برادران با يهودا بيامدند كه بنگرند كه يوسف به چاه اندر مانده است يا كسى بردش . چون به سر چاه آمدند ، يوسف را به چاه اندر نيافتند ، و كاروانى بر سر چاه فرود آمده سوى ايشان آمدند و يوسف را به ميان ايشان اندر يافتند ، گفتند : اين غلام كه دارد ؟ مالك گفت : من دارم . گفتند : روا است ، و او را بفروختند به بيست درم به شمار ، و آن بيست درم بستدند و ده تن بودند ، هر يك را

204