حكايت كرد : * ( قالُوا يا هُودُ ما جِئْتَنا بِبَيِّنَةٍ وَما نَحْنُ بِتارِكِي آلِهَتِنا عَنْ قَوْلِكَ وَما نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ 11 : 53 ) * . گفتند اى هود ! ما را همى گويى كه اين خدايان نه خدايانند و بر اين حجّتى و دليلى نياوردى ، ما به گفتار تو دست از خدايان نداريم و نخواهيم داشتن و به تو نخواهيم گرويدن . * ( إِنْ نَقُولُ إِلَّا اعْتَراكَ بَعْضُ آلِهَتِنا بِسُوءٍ 11 : 54 ) * . ما ايدون گوييم كه تو ديوانه شدى ، و اين خدايان كه تو ايشان را بپرستيدى ترا ديوانه كردند .
پس هود عليه السّلام پنجاه سال ايشان را به خداى مىخواند ، نگرويدند و آنگه بگرويدند ، دين را پنهان همى داشتندى و آشكارا نتوانستندى كردن .
پس چون روزگار دراز بر آمد و هود از ايشان نوميد شد ، خداى عزّ و جلّ دانست كه بيش از آن نگروند ، خواست كه ايشان را عذاب فرستد ، چشمه هاى آب خشك [ كرد ] ، چهارپايان همه بمردند و سه سال از آسمان باران نيامد و قحط بر ايشان افتاد .
و آن مردمان كه به زمين شام و حجاز بودند ، هر گاه كه باران باز ايستادى ، به زمين مكّه آمدندى و قربان كردندى ، و خداى عزّ و جلّ را بخواندندى ، هر چند كه كافر بودندى . و خانه را اثر پديد نبود تا وقت ابراهيم عليه السّلام ، و ليكن كافران مىدانستند كه زمين مكّه زمين حرم است . و شنيده بودند كه اين خانهء خداى آسمان است ، و همه كس حرم را بزرگ داشتندى . و آن مردمان به زمين مكّه آمدندى و آنجا قربان كردندى و خداى عزّ و جلّ را بخواندندى ، و خداى تعالى حاجتهاى ايشان روا كردى . و خانه را از وقت طوفان ناپديد شده بود و ابراهيم عليه السّلام بر آورد .
و علما و متكلَّمان ايدون گفتند كه اين از بهر آن بود كه خداى عزّ و جلّ هرگز زمين بىحجّت ندارد و خلق را به غفلت نپسندد . و بدان زمانه از پس نوح و پيش از هود هيچ پيغمبر نبود كه خلق را به خداى خواندى ، اين حرم را حجّت خويش كرد بر زمين تا حاجتهاى ايشان روا كردى ، و آن علامتها بديدندى و ندانستندى كه ايشان را خدايى هست كه اين كارها همى كند نه اين بتان . و اين حجّت خداى را بود بر وى تا جز او نپرستند ، و ايشان را به دوزخ برد به حجّت .
پس چون كار سخت شد ، قوم عاد هيچ حيلت ندانستند ، گفتند : ما رسول فرستيم به مكّه تا دعا كند ما را و باران آيد از آسمان . پس گرد آمدند و سه تن بيرون كردند

112