بزرگتر از آنست كه وعده‌اش را به او تذكر دهيم . حضرت فرمود : من وعده خدا را به خدا عرضه كردم ، زيرا خدا هرگز وعده خلافى نمىكند . سپس حضرت مشتى خاك برداشت و به طرف گروه كفار پرتاب كرد و آنها شكست خورده و فرارى شدند ، كه اين آيه نازل شد ( و ما رميت اذ رميت و لكن الله رمى ) ( تو پرتاب نكردى ، خدا بود كه پرتاب كرد ) آنگه حمله كرديم و كشتيم و اسير گرفتيم . عمر بن خطاب گفت : يا رسول الله ، شما نبايد اسير بگيريد ، زيرا ما دعوت كننده و اهل الفت و دوستى هستيم . ما گفتيم : عمر از روى حسد به انصار است كه چنين مىگويد . ( زيرا نمىخواهد اهل مكه به دست ما اهل مدينه اسير شوند ) رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم خوابيد ، پس از آنكه بيدار شد ، فرمود : عمر بگوئيد ، بيائيد ، سپس فرمود : خداوند اين آيه را بر من نازل كرد ، ( ما كان لنبى ان يكون له اسرى حتى يثخن فى الارض تريدون عرض الدنيا و الله يريد الآخرة و الله عزيز حكيم ) ( هيچ پيامبرى حق اسير گرفتن ندارد ، مگر آنكه جنگ و خونريزى شود سپس اسير بگيرد ، آنها دنيا را مىخواهند و خدا آخرت را ، و خداوند عزيز و حكيم است . ) عمر دوست دارد اسراء قريش در بدر آزاد شوند ، مىگويد : يا رسول الله ما براى وصل كردن آمديم ! !
- الدر المنثور ج 3 ص 163 ابن جرير وابن ابى حاتم وابن مردويه وبيهقى در ، الدلائل روايت مىكند : ابو ايوب انصارى مى گويد : رسول خدا صلى الله عليه ( وآله ) وسلم در مدينه فرمود : خبردار شده‌ام قافله ابو سفيان در راه است ، آيا حاضريد به آنها حمله كنيم ، شايد خداوند غنائمى روزى ما كند ؟ عرض كرديم : بله حاضريم . پس از يكى دو روز فرمود : نظرتان درباره آن قافله چيست ، گويا از حركت شما باخبر شده‌اند ؟ گفتيم بخدا قسم ما طاقت جنگ نداريم اما فعلا قصد داريم به قافله حمله كنيم . دوباره پرسيد ، همان جواب را داديم ، مقداد بن عمرو گفت : يا رسول الله ما ، مانند قوم موسى نيستيم كه بگوئيم تو و خدايت بجنگيد و ما هم اينجا مىمانيم . ابو ايوب مىگويد : همه ما انصارآرزو كرديم كاش ما هم مانند مقداد بن عمرو چنان چيزى گفته بوديم ، كه از ثروت زياد هم براى ما بهتر بود . آنگاه اين آيه نازل شد ( كما اخرجك ربك من بيتك و ان فريقا من المؤمنين لكارهون يجادلونك في الحق بعد ما تبين كانما يساقون الى الموت و هم ينظرون ( همچنانكه خدا ترا از خانه‌ات براى حق بيرون

635