آگاهى مىدهد و اما ايمان به ما عشق و علاقه و خواستن مىدهد . آن چيزى كه انسان را به سوى خود مىكشد آن چيزى است كه مىخواهد نه آن چيزى كه مىداند . آن چيزى كه مىداند فقط خود را نشان مىدهد . البته هر انسانى به طور طبيعى خواسته هايى دارد بر محور « خودش » و مادامى كه ايمان و آرمانى پيدا نكرده ، آگاهى ناشى از علم در خدمت خواسته هاى فردى و شخصى به كار مىافتد . بعلاوه اين خواسته ها كافى نيست كه انسان را گرم براى هميشه و در شعاع لايتناهى قرار دهد ، گرميهايى است موقت . پس ايمانى ضرورت دارد كه اولًا به ما گرمى در شعاع وسيعتر بدهد و ثانياً ما را از محدوديت و از لاك زندگى فردى خارج مىكند .
16 . در مقدمهء كتاب ( محمد خاتم پيامبران ) گفتيم : همهء دژها براى قدرت علمى و فنى بشر تسخيرپذير است الا يك دژ . . .
17 . آنچه سعدى مىگويد :
< شعر > تن آدمى شريف است به جان آدميت نه همين لباس زيباست نشان آدميت اگر آدمى به چشم است و زبان و گوش و بينى چه ميان نقش ديوار و ميان آدميت < / شعر > .
روان آدميت :
خلاصه اين كه آدميت نه به لباس و زر و زيور است و نه حتى به شكل و اندام و نه به سخن گفتن و نه به خوردن و خوابيدن و خشم گرفتن و اعمال شهوت ، بلكه به اين است كه انسان با « روان آدميت » زنده باشد و آن به اين است كه درنده خويى از طبيعت انسان بميرد ، مطلبى است غيرقابل انكار و احدى در جهان منكر آن نيست ، اما بايد ببينيم آن عاملى كه درنده خويى را مىميراند و روان را روان آدميت مىكند چيست ، علم است يا ايمان ؟ .
18 . تفاوت انسان با ساير جانداران ، عمده در دو چيز است : علم و ايمان . تا آنجا كه قلمرو حواس ظاهرى است تفاوتى ميان انسان و حيوان نيست . احياناً ممكن است حيواناتى از نظر برخى حواس قويتر و نيرومندتر از انسان باشند ولى انسان به حكم نيروى انديشه و قدرت

507