معاش بر معاد مقدم است ، اول دنياست بعد آخرت ، دنيا دردست توست و آخرت به دست خدا . هر دو منطق غلط است . پيغمبر نه آمده است براى لاقيد كردن و خراب كردن اساس حيات و نه آمده از براى فراموشاندن آخرت و تهييج شهوات دنيا .
4 . همان طورى كه در سخنرانى 20 محرم 78 گفته‌ايم ما چهارجور زندگى داريم : زندگى لادينى احمقانه ، زندگى لادينى عاقلانه ، زندگى رهبانيت يا دينى احمقانه ، زندگى صحيح دينى . مثالى ذكر مىكنيم . فرض كنيد شخصى از خانه اى مىخواهد به خانهء ديگر منتقل شود و حتماً هم منتقل خواهد شد ولى نمىداند كى منتقل خواهد شد . احتمال مىدهد همين فردا منتقل شود و احتمال مىدهد سى سال يا چهل سال ديگر منتقل شود ، اختيار در دست او نيست . در اينجا احتياط حكم مىكند كه از نظر خانه اى كه در آن هست بنا را بر بودن و ادامه بگذارد و فرض نكند كه من فردا مىروم پس چرا فلان جا كه شكاف برداشته اصلاح كنم يا اگر مثل خانه هاى قديم پشت بامش كاهگل لازم دارد كاهگل كنم يا كارهايى در اين خانه مىشود انجام داد ، ديگر دست بكشد و به انتظار آن خانه بنشيند . احتياط از اين نظر اقتضا مىكند كه بنا را بر بودن بگذارد و احتياط از نظر خانه اى كه مىخواهد به آنجا منتقل شود اين است كه بايد بنا را بر زود منتقل شدن بگذارد ، مثلًا اگر اشكالى از لحاظ سند و غيره در كار است نگذارد فوت شود .
در دنيا و آخرت نيز چنين است . از لحاظ كارهايى كه وقت وسيع لازم دارد و با فرض كمى وقت نبايد ادامه داد مثل تأليف كتاب و تأسيس مؤسسات وسيع ، بايد بنا را بر بقا و بودن گذاشت و از لحاظ كارهاى فوتى مثل توبه و اصلاح نفس و تأديهء ديون و غيره بايد بنا را بر رفتن گذاشت .
آن چهار نوع زندگى اين است : زندگى لادينى احمقانه اين است كه بنا بر استفاده از « آن » و دم نقد بگذارند و تنها به هوسهاى موقت قناعت كنند ، هيچ فكر آينده در كار نباشد مثل كسى كه فرض مىكند فردا از اين خانه مىروم و چرا فكر آينده را بكنم . زندگى لادينى

37