پيدا كردن چنين خودى است كه به قداست خود پى مىبرد و همه مقدسات اخلاقى و اجتماعى برايش معنى پيدا مىكند . يافتن اين خود اينچنين نتيجه مىدهد كه على عليه السلام به فرزندش امام حسن مىفرمايد :
* ( اكرم نفسك من كل دنيّة و ان ساقتك الى الرغائب فانك لن تعتاض بما تبذل من نفسك ثمناً . ) * يافتن اين خود است كه مناعتى مىدهد در حدود اينكه :
* ( أتمتلئ السائمة من رعيها فتبرك و تشبع الربيضة من عشبها فتربض و يأكل علىّ من زاده فيهجع . . . طوبى لنفس ادّت الى ربها فرضها و عركت بجنبها بؤسها و هجرت فى الليل غمضها حتى اذا غلب الكرى عليها . . . توسدت كفها فى معشر أسهر عيونهم خوف معادهم و تجافت عن مضاجعهم جنوبهم و همهمت بذكر ربهم شفاهم و تقشعت به طول استغفارهم ذنوبهم ، اولئك حزب الله الا ان حزب الله هم المفلحون . ) * برگزيدگى انسان :
13 . مسأله اصطفا كه در قرآن براى آدم ابوالبشر آمده فوق العاده قابل توجه است .
اثر روانى و تربيتى و عملى اينكه انسان برجستگى خود را نسبت به موجودات ديگر از نوع اصطفا بداند :
آنچه مورد عنايت قرآن است على الظاهر اين است كه بشر بداند يك موجود برگزيده و انتخاب شده است ، مخلوقى تصادفى نيست ، عبث در كار خلقتش نيست ، پس رسالت و مأموريت و وظيفه اى دارد در جهان هستى كه بايد انجام دهد . فرق است فى المثل ميان يك كدخداى ده كه به حكم زور و شيادى كدخدايى و بزرگترى را تصاحب كرده باشد كه البته در اين صورت فقط ممنون زور و گردن كلفتى خودش است و ميان آن كدخدايى كه از طرف مردم انتخاب

347