شهامت و ستمكارى و نيرومندى را نيك مىدانستند ، چون به ذلت و مسكنت افتاده و از زمره بندگان و زيردستان شده بودند اصول اخلاقى بندگان را رواج دادند كه رحم و مروّت بايد داشت . . .
اخلاق صحيح اخلاق خواجگى است :
اخلاق مسيحى اخلاق بندگى است و اخلاق خواجگى را تباه كرده است . گفتگوى برادرى و برابرى و صلح طلبى و رعايت حقوق زنان و رنجبران و امثال اين سخنان كه امروز در دنيا شايع شده از آن منشأ است و خدعه و تزوير و فريب است و مايه فقر و ضعف و انحطاط مىباشد و بايد اين اصول را خراب كرد و اصول زندگى خواجگى بايد اختيار نمود . » .
تبصره : .
الف . مقايسه شود ميان انديشه ماركس كه او هم مانند نيچه ضد دين است [ و انديشهء نيچه . ] ماركس دين [1] را ساخته طبقه حاكمه و استثمارگر مىداند براى بسط نفوذ و قدرت خود و جلوگيرى از شورش و طغيان طبقه محكوم به وسيله القاء مفاهيم تسلى بخش دينى . و نيچه ، برعكس آن را اختراع طبقه زيردست و ضعيف مىداند براى جلوگيرى از بسط نفوذ و ستمگرى ( مطلوب به عقيده او ) طبقه زبردست و حاكم و شريف .
ب . مقايسه شود ( به طنز ) ميان اخلاق خواجگى جناب نيچه و آنچه عبيد زاكانى خودمان آن را اخلاق الاشراف مىداند .
برگرديم به نقل نظريات نيچه :
براى اخلاق خواجگى ، فكر خدا و آخرت را بايد رها كرد :
« اصول زندگى خواجگى كدام است ؟ فكر خدا و زندگى اخروى را بايد كنار گذاشت كه آن از ضعف و عجز بر آمده است . انسان بايد فكر زندگى دنيا باشد و به خود اعتماد كند . اين آغاز زندگى خواجگى و رهايى از بندگى است .

[1] . نيچه و ماركس هر دو معتقدند كه بشر اول سعادتمند بود و بعد عاملى انحرافى سعادت را بهم زد ، با اين تفاوت كه نيچه مىگويد در آغاز نيرومندان قرين سعادت بودند و مفاهيم دينى نبود كه آنها را محدود كند ، و ماركس مىگويد در آغاز اشتراك بود و سعادت ، و با پيدايش مالكيت دين پيدا شد .

318