گذاشتى ؟ پس گفت قسم به خدا بجايى رسيدى كه هيچ مخلوقى را بدانجا راه نيست . ( 1 ) و امّا سرگذشت حضرت يونس ( عليه السلام ) .
خداوند در قرآن مىفرمايد :
و ذاالنون إذ ذهب مغاضباً . . . ( 2 ) در تفسير صافى فرموده است : صاحب الحوت يعنى رفيق ماهى - كه مقصود حضرت يونس است - اذ ذهب مغاضباً . لقومه - يعنى هنگامى كه به جهت خسته شدن از قوم خود و سركشى و طول بىتوجّهى آنان بيرون شد در حالى كه از نافرمانى قوم خويش از اوامر خداوند غضبناك بود . ( 3 ) اين قصّه در سوره يونس نيز مذكور است ، آنجا كه مىفرمايد :
فلو لاكانت قريه آمنت فنفعها ايمانها إلاّ قوم يونس لمّا آمنوا كشفنا عنهم عذاب الخزي في الحياة الدنيا و متّعناهم إلى حين . ( 4 ) « پس چرا نبود شهرى كه ايمان آورد و سود دهدش ايمانش مگر قوم يونس هنگامى كه ايمان آوردند برگشوديم از ايشان عذاب خوارى در زندگانى دنيا را و كاميابيشان داديم تا مدّتى . » خود مثنوى نيز گويد :
يونست در بطن ماهى پخته شد * مَخلصش را نيست از تسبيح بُدّ گر نبودى او مسبّح بطن نون * حبس و زندانش بدى تا يبعثون ( 5 ) مفاد اين شعر صحيح است و با آيه قرآن مطابقت دارد كه مىفرمايد :

1 - تفسير صافى 2 / 456 . 2 - سوره انبياء ، آيه 87 . 3 - تفسير صافى 2 / 102 . 4 - سوره يونس ، آيه 98 . 5 - مثنوى : دفتر دوّم ، 3135 .

425