در تفسير شبّر فرموده است : « يذهبون غير مبالين بمانطقوا من غلوّ فى مدح أو ذمّ » يعنى در گفتار خويش چه در مدح و چه در مذمّت باكى ندارند كه چه مىگويند . « إلاّ الذين آمنوا » كه استثناء كرده است شعرايى را كه شعر آنان شامل حكمت و ثناء خداوند و مدح و مرثيه پيامبر و ائمّه باشد . ( 1 ) مثنوى در اينجا مسأله رقص را هم مطرح كرده كه نزد صوفيّه مطلوب است و از كلمه « دكّ » كه به معنى كوبيده شدن است به رقص تعبير كرده است ، البته به منظور خود آشناتر است . سپس براى صوفى شدن و به رقص آمدن كوه دليل آورده و گفته : جسم موسى نيز كلوخى بوده است ، آرى جسم موسى كلوخى بوده امّا با اضافه « و نفخت فيه من روحى » .
و نيز به اشتباه سروده كه : « كوه طور از نور موسى شد به رقص » امّا ندانسته كه آنچه در كوه واقع شد از تجلّى پروردگار بود نه نور موسى . و بايد در اينجا اين آيه را متذكّر شد كه فرموده است :
قتل الخرّاصون . ( 2 ) يعنى « مرگ بر آنان كه به گمان و تخمين سخنان ياوه و دروغ مىگويند . » اگر باصعق و دكّ تصوّف صورت پذيرد با توجه به قول خداوند متعال كه مىفرمايد :
و حملت الارض و الجبال فدكّتا دكّة واحدة ( 3 ) و همين طور : فصعق من فى السموات و الارض ( 4 ) بايد همه عالم اعم از جماد و انسان و جنّ و ملك ، صوفى شوند ، آن وقت است كه جمعيّت صوفيه فراوان مىشود و بازار صوفيگرى رواج پيدا مىكند .

1 - تفسير شبّر ، 362 . 2 - سوره الذّاريات ، آيه 10 . 3 - سوره « الحاقّة » آيه 14 . 4 - سوره « الحاقّة » آيه 14 .

263