داشته است با شمشير كشتند . ( 1 ) قاتلهم اللّه أنّى يؤفكون .
و امّا راجع به اصل مطلب يعنى ايمان ابوطالب ( عليه السلام ) بد نيست به بعضى منابع اهل سنّت اشاره اى بشود .
براى نمونه به روايت اعلام الورى از دلايل النبوّة اكتفا مىشود كه از ابن عباسنقل كرده كه ابوطالب هنگام رحلت « لا إله إلاّ اللّه » گفت . ( 2 ) مرحوم طبرسى در مجمع البيان در تفسير آيه مباركه إنّك لا تهدى من احببت . . . ( 3 ) يعنى « تو نمىتوانى هر كه را دوست دارى هدايت كنى » مفصلاً در ردّ قول بعض عامّه و ابطال دليل آنان مبنى بر كفر حضرت ابوطالب بحث كرده است ، و نيز فرموده كه در سوره انعام گفتيم : اهل بيت اجماع دارند بر اينكه ابوطالب با اسلام از دنيا رفت . ( 4 ) مؤلّف گويد : عجب است از استدلال متعصبان به آيه سابق الذكر كه آن را درباره ابوطالب دانسته‌اند ، در حالى كه در قرآنى كه تحت نظر مشايخ الازهر چاپ شده و محشّاى به تفسير مرحوم شبّر است درباره آيات 52 تا 56 كه اين آيه نيز جزء آنها است گفته كه مدنى است ، در صورتى كه وفات ابوطالب ( عليه السلام ) در مكّه و قبل از نزول آيه مباركه بوده است . ( 5 ) و عجيب‌تر كلام زمخشرى است كه در تفسير خود از زجاج نقل كرده كه

1 - اصل ماجرا اين بوده است كه در حال طواف اين شخص دچار حالت استفراغ مىشود براى آنكه مسجدالحرام آلوده نشود دامن احرام خود را جلوى دهان مىگيرد كه در نتيجه به قئ آلوده مىشود ، وهابىها او را متّهم مىكنند كه - العياذ باللّه - از بيرون نجاست آورده تا ديوار كعبه را ملوّث كند ، و همين اتّهام باعث قتل او مىشود . 2 - إعلام الورى ، 63 . 3 - سوره قصص ، آيه 56 . 4 - مجمع البيان 4 / 259 - 260 . و 2 / 287 ، ذيل آيه 26 سوره انعام . 5 - البته در بين شيعه هم هستند كه قائل به مكّى بودن آيه‌اند ، امّا مىگويند درباره حرث بن مغيرة نازل شده است ، و اللّه أعلم .

208