سؤال كردن سايلى از واعظى كه مرغى بر سر بارو نشست از سر ودم او كدام فاضلتر است وجواب دادن واعظ سايل را < شعر > ( ( 129 ) ) واعظى را گفت روزى سايلى كاى تو منبر را سنىتر قائلى ( ( 130 ) ) يك سؤالستم بگو اى ذو لباب اندر اين مجلس سؤالم را جواب ( ( 131 ) ) بر سر بارو يكى مرغى نشست از سر ودمش كدامين بهتر است ؟
( ( 132 ) ) گفت اگر رويش به شهر ودم به ده روى او از دمّ او مىدان كه به ( ( 133 ) ) ور سوى شهر است دم رويش به ده خاك آن دُم باش واز رويش بجه ( ( 134 ) ) مرغ را پر مىبرد تا آشيان پرّ مردم همت است اى مردمان ( ( 135 ) ) عاشقى كالوده شد در خير وشر خير وشر منگر تو در همت نگر ( ( 136 ) ) باز اگر باشد سپيد وبىنظير چون كه صيدش موش باشد شد حقير ( ( 137 ) ) ور بود جغدى وميل او به شاه او سر باز است منگر در كلاه ور پلنگ وگرگ را افكند سگ شير ميدان مر ورا بىريب وشك آدمى بسرشته از يك مشت گل بر گذشت از چرخ واز كوكب به دل ( ( 138 ) ) آدمى بر قدر يك طشت خمير بر فزود از آسمان واز اثير ( ( 139 ) ) هيچ كرّمنا شنيد اين آسمان كه شنيد اين آدمىّ پر غمان ؟
( ( 140 ) ) بر زمين وچرخ عرضه كرد كس خوبى روى واصابت در گمان ( ( 142 ) ) پيش صورتهاى حمام اى ولد عرضه كردى هيچ سيم اندام خود ( ( 143 ) ) بگذرى زان نقشهاى همچو حور خلوت آرى با عجوزى نيم كور ( ( 144 ) ) در عجوزى چيست كايشان را نبود كاو تو را زان نقشها با خود ربود ( ( 145 ) ) تو نگويى من بگويم در بيان عقل وحس ودرك وتدبير است وجان ( ( 146 ) ) در عجوزه جان آميزش كنيست صورت گرمابه ها را روح نيست ( ( 147 ) ) صورت گرمابه گر جنبش كند در زمان از صد عجوزت بركند < / شعر >

93