إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 636)

فاش شدن خبر اين گنج ورسيدن به گوش پادشاه < شعر > هر كسى در گفت گويى اوفتاد كاين چنين بازى نباشد در نهاد هر كسى در گفت گوى فاسدى هر طرف برخاسته يك حاسدى ( ( 1948 ) ) پس خبر كردند سلطان را ازين آن گروهى كش بدند اندر كمين ( ( 1950 ) ) چون شنيد آن شخص كان با شه رسيد جز كه تسليم ورضا چاره نديد ( ( 1951 ) ) پيش از آنْك اشكنجه بيند زان قباد رقعه را آورد وپيش او نهاد ( ( 1952 ) ) گفت تا اين رقعه را يابيده ام گنج نىّ ورنج بىحدّ ديده ام ( ( 1953 ) ) خود نشد يك حبه زان گنج آشكار ليك پيچيدم بسى من همچو مار ( ( 1954 ) ) رفت ماهى تا چنينم تلخ كام كه زيان وسود اين بر من حرام ( ( 1955 ) ) بو كه بختت بركند زين كان غطا اى شه پيروز جنگ ودژ گشا ( ( 1956 ) ) مدت شش ماه وافزون شاد شاه تير مىانداخت وبرمىكند چاه ( ( 1957 ) ) هر كجا سخته كمانى بود چست تير مىانداخت هر سو گنج جست ( ( 1958 ) ) غير تشويش وغم وطامات نى همچو عنقا نام فاش وذات نى ( ( 1959 ) ) چون كه تعويق آمد اندر عرض وطول شاه شد دل سير از آن گنج وملول ( ( 1960 ) ) جمله صحرا گز گز آن شه چَه كند مىنديد از گنج او جز ريشخند پس طلب كرد آن فقير دردمند رقعه را از خشم پيش او فكند ( ( 1961 ) ) گفت گير اين رقعه كش آثار نيست تو بدين اولىترى كت كار نيست ( ( 1962 ) ) نيست اين كار كسى كش هست كار گر بسوزد گل نگردد گرد خار ( ( 1963 ) ) نادر افتد اهل اين ماخوليا منتظر كه رويد از آهن گيا ( ( 1964 ) ) سخت جانى بايد اين فن را چو تو تو كه جانى سخت دارى اين بجو ( ( 1965 ) ) گر نيابى نبودت هرگز ملال ور بيابى رو تو را كردم حلال ( ( 1966 ) ) عقل راه نااميدى كى رود ؟
عشق باشد كان طرف بر سر دود < / شعر >

627