خواب ديدن فقير ونشان دادن هاتف او را به گنج نامه < شعر > ( ( 1907 ) ) اين سخن پايان ندارد آن فقير گشته است از تاب درويشى عقير ( ( 1908 ) ) ديد در خواب او شبى ، وخواب كو ؟
واقعهء بىخواب صوفى راست خو ( ( 1909 ) ) هاتفى گفتش كه اى ديده تعب رفته‌اى از پيش ورّاقان طلب ( ( 1910 ) ) خفيه زان ورّاق كت همسايه است سوى كاغذ پاره هاش آور تو دست ( ( 1911 ) ) رقعه‌اى شكلش چنان رنگش چنين پس بخوان آن را به خلوت اى حزين ( ( 1912 ) ) چون بدزديدى آن ز ورّاق اى پسر پس برون رو زانبهى شور وشر ( ( 1913 ) ) تو بخوان آن را به خود در خلوتى هين مجد در خواندن آن شركتى ( ( 1914 ) ) ور شود آن فاش هم غمگين مشو كه نيابد غير تو زان نيم جو ( ( 1916 ) ) اين بگفت ودست خود آن مژده ور بر دل او زد كه رو زحمت ببر ( ( 1917 ) ) چون به خويش آمد ز غيبت آن جوان مىنگنجيد از فرح اندر جهان ( ( 1918 ) ) زهرهء او بردريدى از قلق گر نبودى عون ورفق ولطف حق ( ( 1919 ) ) يك فرح آن كز پس نه صد حجاب گوش او بشنيد از حضرت جواب ( ( 1920 ) ) از حجب چون حس چشمش زاعتبار زان حجاب غيب هم يابد گذار 1922 ) ) چون گذاره شد حواسش از حجاب پس پياپى گرددش ديد وخطاب چون سياه زنگ شد پنهان ز روم تيغ زد خورشيد وپيدا شد علوم يك فرح آن كه نشد ردّش دعا عاقبت آمد اجابت مر ورا ( ( 1923 ) ) جانب دكان وراق آمد او دست در كرد او به مشق از سو به سو ( ( 1924 ) ) پيش چشمش آمد آن مكتوب زود با علاماتى كه هاتف گفته بود ( ( 1925 ) ) در بغل زد گفت خواجه خير باد اين زمان وا مىرسم اى اوستاد < / شعر >

618