< شعر > قصهء دور تبسمهاى شمس وان عروسان چمن را طمس ولمس < / شعر > حالات عارضه يكايك سپرى مىشود ، ولى نقش خود را در اجزايت به جاى خود مىنشاند ومىرود ، آن حالات گذشته را يا از اجزاى كنونىات بپرس ويا به خاطر خود بياور . هنگامى كه غم واندوه تو را در خود فرو مىبرد ، هشيار وزيرك باش واز آن دم نوميد كننده برجه وخود را مخاطب قرار بده كه اى انسان منكر انعامهاى پى در پى خداوندى - < شعر > هر دمت گر نى بهار خرّميست همچو چاش گل تنت انبار چيست ؟
< / شعر > اجزاى بدنت شاهد صدقاند كه چه شادىها وخوشىها بر تو روى آورده وآنها را رويانيده است .
برگ وبوته وشاخهء گل ، بدن تو ، وانديشه ات مانند گلاب است ، آيا جاى شگفتى نيست كه گلاب منكر گل شود واز او اطلاعى نداشته باشد . حتى يك برگ كاه بر ميمون خويان كفران ورز دريغ است ، در حالى كه نثار آفتاب وابر بر پيامبر خويان ارزانى باد .
لجاجت وكفر قانون ميمونى ، وسپاس وشكر روش پيامبرانست . پايان هتك وبىحيايىهاى ميمون خويان چيست ؟ وعبادات وبندگى پيامبر رويان چه خواهد شد .
به ظاهر آراسته وفريبندهء ميمون خويان ننگريد ، زيرا - < شعر > در عمارتها سگانند وعقور در خرابىهاست گنج عزّ ونور < / شعر > اگر روى روشنىها را خسوف وتيرگى نپوشانيده بود ، فيلسوفان فراوانى راه را گم نمىكردند :
آرى . - < شعر > زيركان وعاقلان از گم رهى ديده بر خرطوم داغ ابلهى < / شعر >

601