إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 636)

خداوندى كه قامت زيبا وآزاد به سرو مىبخشد ، هم او مىتواند غصه ها را از صفحهء گيتى براندازد ودر وديوار وبام هستى را در شادى فرو برد . خداوندى كه نيستىها را هست مىنمايد ، بخشيدن پايدارى به همان هستى هم اهميتى براى او ندارد . - < شعر > آن كه تن را جان دهد تا حى شود گر نمىراند زيانش كى شود < / شعر > اگر آن بخشايندهء مطلق بدون احتياج بندگان به تلاش وكوشش ، مقاصد جانشان را ارزانى بدارد ، چه چيزى از خداييش مىكاهد ، اگر - < شعر > دور دارد از ضعيفان در كمين مكر نفس وفتنهء ديو لعين وقت طالب را پريشان كم كند آينهء دل را چو جام جم كند < / شعر > چه گردى بر دامن كبريايش بنشيند ؟ - جواب دادن قاضى صوفى را < شعر > ( ( 1747 ) ) گفت قاضى گر نبودى امر مُر ور نبودى خوب وزشت وسنگ ودُر ( ( 1748 ) ) ور نبودى نفس وشيطان وهوا ور نبودى زخم وچاليش ووغا ( ( 1749 ) ) پس بچه نام ولقب خواندى ملك بندگان خويش را اى منتهك ( ( 1750 ) ) چون بگفتى اى صبور واى حليم كى بگفتى اى شجاع واى حكيم ( ( 1751 ) ) صابرين وصادقين ومنفقين چون بدى بىرهزن ديو لعين ( ( 1752 ) ) رستم وحمزه ومخنث يك بدى علم وحكمت باطل ومندك شدى ( ( 1753 ) ) علم وحكمت بهر راه بىرهيست چون همه ره باشد آن حكمت تهيست ( ( 1754 ) ) بهر اين دكان طبع شوره آب هر دو عالم را روا دارى خراب ( ( 1755 ) ) من همىدانم كه تو پاكى نه خام وين سؤالت هست از بهر عوام ( ( 1756 ) ) جور دوران وهر آن رنجى كه هست سهلتر از بُعد حقّ وغفلت است رنج ودرد وجوع وفقر اين ديار صعب نبود چون فراق وبعد يار ( ( 1757 ) ) زان كه اينها بگذرد وآن نگذرد دولت آن دارد كه جان آگه بود < / شعر >

587