< شعر > ( ( 1643 ) ) ليك حاضر باش در خود اى فتى تا به خانه او بيايد مر تو را ( ( 1644 ) ) ور نه خلعت را برد او باز پس كه نيابيدم به خانه هيچ كس ( ( 1645 ) ) گفت آن صوفى چه بودى كاين جهان ابروى رحمت گشادى جاودان ( ( 1646 ) ) هر دمى شورى نياوردى به پيش بر نياوردى ز تلوينهاش نيش ( ( 1647 ) ) شب ندزديدى چراغ روز را دى نبودى باغ عيش اندوز را ( ( 1648 ) ) جام صحت را نبودى سنگ تب ايمنى را خوف ناوردى كرب ( ( 1649 ) ) خود چه كم گشتى ز جور ورأفتش گر نبودى خرخشه در نعمتش حال بودى خوب وخوش بر جملگان تيره كم بودى روانِ انس وجان جاودان بودى حضور ذوق خوش دايماً در جان بدى هم شوق خوش < / شعر > روايت « بتشعيره المشاعر عرف ان لا مشعر له . وبه مضادته بين الامور عرف ان لا ضد له وبه مقارنته بين الاشياء عرف ان لا قرين له . » ( 1 ) ( چون او است كه مشاعر بشرى را آفريده است ، معلوم مىشود كه او مشاعر بشرى ندارد . ( ما فوق آن است ) وبا تضادى كه ميان امور انداخته است ، ثابت مىشود كه او ضدى ندارد وچون او است كه اشياء را قرين يكديگر قرار داده است معلوم مىشود كه او قرين ندارد ( او ما فوق همه اين امور است )

( 1 ) نهج البلاغه ، ج 2 ص 143 . .

563