< شعر > ( ( 1340 ) ) اى هوا را طب خود پنداشته بر ضعيفان صفع را بگماشته ( ( 1341 ) ) بر تو خنديد آنكه گفتت كاين دو است اوست كادم را به گندم راهنماست ( ( 1342 ) ) كه خوريد اين دانه‌اى دو مستعين بهر دارو تا تكونا خالدين ( ( 1343 ) ) اوش لغزانيد وزد او را قفا آن قفا وا گشت وشد او را جزا ( ( 1344 ) ) اوش لغزانيد سخن اندر زلق ليك پشت ودستگيرش بود حق ( ( 1345 ) ) كوه بود آدم اگر پر مار شد كان ترياق است وبىاضرار شد ( ( 1346 ) ) تو كه ترياقى ندارى ذره اى از خلاص خود چرا مىغره اى ( ( 1347 ) ) آن توكل كو خليلانه تو را ؟
وآن كرامت چون كليمت از كجا ( ( 1348 ) ) تا نبرّد تيغت اسماعيل را تا كنى شه راه قعر نيل را ( ( 1349 ) ) گر سعيدى از مناره اوفتيد بادش اندر جامه افتاد ورهيد ( ( 1350 ) ) چون يقينت نيست اين باد حسن تو چرا بر باد دادى خويشتن ؟
( ( 1351 ) ) زين مناره صد هزاران همچو عاد درفتادند وسر وتن باد داد ( ( 1352 ) ) سرنگون افتادگان را زين منار مىنگر تو صد هزار اندر هزار ( ( 1353 ) ) تو رسن بازى نمىدانى يقين شكر پاها گو ومىرو بر زمين ( ( 1354 ) ) پر مساز از كاغذ واز كُه مبر كاندر اين سودا بسى رفتست سر ( ( 1355 ) ) گر چه آن صوفى پر آتش شد ز خشم ليك هم بر عاقبت انداخت چشم ( ( 1356 ) ) اوّل صف بر كسى ماند به كام كاو نگيرد دانه بيند بند دام ( ( 1357 ) ) حبذا دو چشم پايان بين راد كه نگه دارند دين را از فساد ( ( 1358 ) ) آن كه پايان ديد احمد بود كاو ديد دوزخ را هم اينجا تو به تو ( ( 1359 ) ) ديد عرض وكرسى وجنات را بردريد او پردهء غفلات را ( ( 1360 ) ) گر همىخواهى سلامت از ضرر چشم ز اول بند وپايان را نگر ( ( 1361 ) ) تا عدمها را ببينى جمله هست هستها را بنگرى محبوس وپست ( ( 1362 ) ) اين ببين بارى كه هر كش عقل هست روز وشب در جستجوى نيست است ( ( 1363 ) ) در گدايى طالب جودى كه نيست بر دكانها طالب سودى كه نيست < / شعر >

484