رجوع به قصهء رنجور < شعر > ( ( 1321 ) ) باز گردد وقصهء رنجور گو با طبيب آگه بيمار جو ( ( 1322 ) ) نبض او بگرفت وآگه شد ز حال كه اميد صحت او بُد محال ( ( 1323 ) ) گفت هر چت دل بخواهد آن بكن تا رود از جسمت آن رنج كهن ( ( 1324 ) ) هر چه خواهد خاطر تو وا مگير تا نگردد صبر وپرهيزت زحير ( ( 1325 ) ) صبر وپرهيز اين مرغ را دان زيان هر چه خواهد دل در آرش در ميان ( ( 1326 ) ) اين چنين رنجور را گفت اى عمو حق تعالى اعملوا ما شئتم ( ( 1327 ) ) گفت رو هين خير بادت جان عمّ من تماشاى لب جو مىروم ( ( 1328 ) ) بر مراد دل همىگشت او بر آب تا كه صحت را بيابد فتح باب ( ( 1329 ) ) بر لب جو صوفيى بنشسته بود دست ورو مىشست وپاكى مىفزود ( ( 1330 ) ) او قفايش ديد چون تخييلئى كرد او را آرزوى سيليى ( ( 1331 ) ) بر قفاى صوفى آن حيرت پرست راست مىكرد از براى صفع دست ( ( 1332 ) ) كارزو را گر نرانم تا رود نى طبيبم گفت كان علت شود ؟
( ( 1333 ) ) سيليش اندر برم در معركه زان كه لا تلقوا بايدى تهلكه ( ( 1334 ) ) تهلكه است اين صبر وپرهيز اى فلان خوش بكوبش تن مزن چون كاهلان ( ( 1335 ) ) چون زدش يك سيلى آمد در طراق گفت صوفى هى هى اى قواد عاق ( ( 1336 ) ) خواست صوفى با دو سه مشتش زند سبلت وريشش يكايك بركند ليك او را خسته ورنجور ديد بس ضعيف وزار وزرد وعور ديد باز انديشيد او ضعف ورا گفت اگر مشتش زنم گردد فنا رنج دق از وى درآورده دمار ديد او را سخت رنجور ونزار ( ( 1337 ) ) خلق رنجور دق وبىچاره اند وز خداع ديو سيلى باره اند ( ( 1338 ) ) جمله در ايذاى بىجرمان حريص در قفاى يكدگر جويند نقيص ( ( 1339 ) ) اى زننده بىگناهان را قفا در قفاى خود نمىبينى جزا < / شعر >

483