اين دنيا قرآنى نمانده است مگر اين كه آب طلاهاى حاشيه اش را به صورتت چسبانيده‌اى ابليس تو خودت هستى با سپاهيان گروه گروهت [1] با من چكار دارى ، مرا رها كن اى پير زن پاى به لب گور [2] تا كى حاشيهء طلايى قرآنها را براى رنگين كردن رويت به رنگ سيب ، خواهى دزديد ؟ تو هم اى انسان خود پرست وخود نما كه از جمال ودانش ومعرفت درونى محرومى ، تا كى سخنان مردان خدا را دزديده وبه خود چسبانيده ودر معرض فروش خواهى گذاشت ؟ تو خود مىبينى كه اين همه رنگهاى عاريتى كه بر خود بسته‌اى رويت را گلگون نمىكند وشاخه هاى خشكى را كه بر درخت وجودت پيوند مىزنى ، كار شاخه زندهء درخت را انجام نخواهد داد . اين را بدان كه هر چه بكوشى وخود را بيارايى . - < شعر > عاقبت چون چادر مرگت رسد از رخت اين عشرها اندر فتد چون كه آيد خيز خيزان رحيل گم شود زان پس فنون قال وقيل < / شعر > جهان خاموشى به سراغت آيد ودستور ايست به تو مىدهد ، واى بر حال تو كه آن روز براى خود انيس ومونسى نخواهى داشت . از هم اكنون - < شعر > صيقلى كن يك دو روزى سينه را دفتر خود ساز آن آيينه را < / شعر > زيرا - < شعر > كه ز سايهء يوسف صاحب قران شد زليخاى عجوز از نو جوان < / شعر > اگر سينهء خود را صيقلى كنى ، بار ديگر حيات بروى تو مىخندد واز زير رو پوش خزان زندگى بهار پر طراوتى را در هستى تو مىنماياند - < شعر > گر بهار عمر باشد باز بر طرف چمن چتر گل بر سر كشى اى مرغ خوش خوان غم مخور < / شعر > وآن گاه مزاج برد العجوزى تو به خورشيد تموز مبدل مىگردد ، چنانكه از

[1] خميس به اعتبار تقسيم لشكر به پنج گروه : مقدمه ، قلب ، ميمنه ، ميسره ، ساقه گفته مىشود . .
[2] شيخ وكهل وفانى ويفن وهرم سالخوردهء مرد را مىگويند . حيز بون وعجوز وشهله ودرد بيس ، نامهايى براى سالخوردگان زن مىباشد وهر يك از نامهاى مزبور به دوره‌اى از آغاز پيرى گرفته تا پايان آن اصطلاح شده است . .

475