< شعر > نيستوش باشد خيال اندر جهان تو جهانى بر خيالى بين روان < / شعر > 134 - جهان هستى انعكاسى از درك وعظمت آدمى است . اين هم جنبه ايده آليستى شگفت انگيز جلال الدين < شعر > ظالم آن قومى كه چشمان دوختند وز سخنها عالمى را سوختند نكته‌اى كان جست ناگه از زبان همچو تيرى دان كه جست آن از كمان وا نگردد از ره آن تير اى پسر بند بايد كرد سيلى را ز سر < / شعر > 135 - بنا چيزى بروز حادثه فريب نخوريد ، زيرا پديده ها وروابط شئون بشرى وجهان هستى خاصيت پنبه‌اى وبنزينى دارد آن حادثه مانند اولين بروز وتماس موج آتش مىتواند جهانى را به آتش بكشد وتباه بسازد .
< شعر > جان ز هجر عرش اندر فاقه اى تن ز عشق خاربن چون ناقه اى جان گشايد سوى بالا بالها در زده تن در زمين چنگالها < / شعر > 136 - جان آدمى براى پرواز به اوج كمال پر وبال مىزند ، چنگال مقتضيات مادى آدمى در زمين طبيعت فرو مىرود .
< شعر > از جهان دو بانگ مىآيد به ضد تا كدامين را تو باشى مستعد آن يكى بانگش نشور اتقيا وين دگر بانگش فريب اشقيا آتشى كاول ز آهن مىجهد او قدم بس سست بيرون مىنهد دايه اش پنبه است اول ليك اخير مىرساند شعله ها او تا اثير نور پنهان است وجست وجو گواه كز گزافه دل نمىجويد پناه گر نبودى حبس دنيا را مناص نى بدى وحشت نه جستى دل خلاص وحشتت همچون موكل مىكشد كه بجو اى ضال منهاج رشد < / شعر > 137 - اگر در اين جهان هستى نورى وجود ندارد كه ايده آل نهايى بشرى است پس اين جستجوى مداوم واسرار آميز چه علتى دارد ؟ واگر رهايى از اين زندان امكان پذير نيست ، اين وحشت وجستجوى خلاصى چه معنى مىدهد ؟

44