إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 636)

قصهء هلال كه بندهء مخلص بود خداى را ، صاحب بصيرت بىتقليد پنهان شده در بندگى مخلوقات جهت مصلحت ، نه از عجز ، چنانكه لقمان ويوسف از روى ظاهر وغير ايشان بندهء سايس بود اميرى را ، وآن امير مسلمان بود اما كور .
< شعر > داند اعمى كه مادرى دارد ليك چونى به وهم در نادرد < / شعر > اگر با اين دانش تعظيم اين مادر كند ممكن بود كه از عمى خلاص يابد كه اذا اراد الله بعبد خيراً فتح عينى قلبه ليبصر بهما العيب < شعر > اين راه ز زندگى دل حاصل كن كاين زندگى تن صفت حيوانى است ( ( 1111 ) ) چون شنيدى بعض اوصاف بلال بشنو اكنون قصهء ضعف هلال ( 1 ) ( ( 1112 ) ) از بلال او پيش بود اندر روش خوى بد را بيش كرده بد كشش ( ( 1113 ) ) نى چو تو هر روز واپستر روى سوى سنگى مىروى از گوهرى ( ( 1114 ) ) همچنان كان خواجه را مهمان رسد خواجه از ايّام وسالش بررسيد ( ( 1115 ) ) گفت عمرت چند سال است اى پسر باز گوى ودر مدزد وبرشمر ( ( 1116 ) ) گفت هيجده هفده نى نى شانزده اى برادر خوانده يا كه پانزده ( ( 1117 ) ) گفت واپس واپس اى خيره سرت باز مىرو تا به فرج مادرت < / شعر > تفسير ابيات تو كه داستان بلال را شنيدى ، اكنون داستان ضعف وبيمارى هلال را هم بشنو ، او در سلوك الى الله از بلال پيشتر رفته وبا صفات پليد بيشتر كشا كش نموده

( 1 ) هلال يكى از صحابهء پيامبر اكرم وغلام يا هم پيمان مغيرة بن شعبه بوده است حلية الاولياء ابو نعيم اصفهانى ، ج 2 ص 24 . .

437