وپيوند همهء آنان را با خدا مىبينند ، براى از دست دادن چنان امتياز بزرگ كه انسانهاى ديگر مرتكب مىشوند مىسوزند وزبانه مىكشند .
عينكى كه اين اسيران الهى به چشم زده‌اند ، جمعى از انسانها را نشان مىدهد كه روح بىنهايت جوى خود را با مقدارى از غذا وآشاميدنىها وپوشاكها وشمارهء محدودى از اشباع غرايز طبيعى ومقدارى از شكست وپيروزىهاى خيالى وموقت ، اشباع مىكنند وسپس به مشتى خاك تبديل مىشوند ، نسل ديگر مىآيد واز آن جمعيتهاى خاك شده يادبودها ومجسمه هاى وخاطرات وعظمتهاى صورى مىسازد وخود را در آنها ادغام مىكند وبا آن ادغام متورم كننده به بيمارى خوشايند خود بزرگ بينى دچار مىشود وخود را راضى وخشنود مىسازد كه من انسانم ، من آن انسانم كه چه كرده است . . . هر موقع هم كه فلسفه چنان زندگى ( برو لذت بياب ولذت بچش ) را از آنان سؤال كنيد ، پاسخ شما را با محسوس و ( ببين وبفهم ) مىدهند واگر اندك دقت وتحليل در باره پاسخ مزبور بنماييد ، با اين جمله شما را ساكت مىكنند كه بقيه را يا به قول جلال الدين بزرگانمان مىفهمند ويا به قول بعضى ديگر : آينده پاسخ شما را خواهد داد .
اين مطلب را در نظر نمىگيرند كه بزرگانمان اپيكور هدونيست بوده است كه ماكياولى وتوماس هابس را زاييده وآن دو فرزند هم به نوبت خود هدونيستهاى قرون بعدى را به وجود آورده‌اند كه آن هم به نوبت خود . هدونيست - نهيليست ( سرخوشى كه به جهان وزندگى به نظر پوچى مىنگرد ) را زاييده است .
اسيران الهى به اين تماشا ونگرش خشك قناعت نمىورزند ، بلكه شب وروز آرزوى بيدارى اين انسانها را كه از پيوند خود با خدا غافل هستند ، در مغز خود مىپرورانند . كمترين پيشرفت در تكامل علمى وصنعتى وهنرى واخلاقى اجتماعات براى آنان مانند نسيم بهارى كه از راه مىرسد وفرا رسيدن بهار را نويد مىدهد ، مژدهء حيات بخشى است كه به خود آمدن وبيدار شدن انسانها را ، در بامدادهاى

399