< شعر > ( ( 1003 ) ) در سر حيوان خدا ننهاده است كاو بود در بند لعل ودُر پرست ( ( 1004 ) ) مر خران را هيچ ديدى گوشوار ؟
گوش وهوش خر بود در سبزه زار ( ( 1005 ) ) احسن التقويم در والتين بخوان كه گرامى گوهر است اى دوست جان ( ( 1006 ) ) احسن التقويم از فكرت برون احسن التقويم از عرشش فزون ( ( 1007 ) ) گر بگويم قيمت آن ممتنع من بسوزم هم بسوزد مستمع ( ( 1008 ) ) لب ببند آنجا وآن سوتر مران رفت آن صديق سوى آن خران ( ( 1009 ) ) حلقه بر در زد چو در را برگشود رفت بىخود در سراى آن جهود ( ( 1010 ) ) بىخود وسرمست وپر آتش نشست از دهانش بس كلام سخت جست ( ( 1011 ) ) كاين ولى الله را چون مىزنى اين چه حقه است اى عدوّ روشنى ؟
( ( 1012 ) ) گر تو را صدقيست اندر دين خود ظلم بر صادق دلت چون مىدهد ( ( 1013 ) ) اى تو در صدق جهودى باده اى كاين گمان دارى تو بر شه زاده اى ( ( 1014 ) ) در همه ز آئينهء كژ ساز خود منگر اى مردود نفرين ابد ( ( 1015 ) ) آنچه آن دم از لب صديق جست گر بگويم گم كنى تو پا ودست ( ( 1016 ) ) آن ينابيع الحكم همچون فرات از دهان او روان از بىجهات ( ( 1017 ) ) همچو از سنگى كه آبى شد روان نه ز پهلو مايه دارد نه از ميان ( ( 1018 ) ) اسپر خود كرده حق آن سنگ را برگشاده آب مينا رنگ را ( ( 1019 ) ) همچنان كز چشمهء چشم تو نور او روان كردست بىبخل وفتور ( ( 1020 ) ) نه ز پيه آن مايه دارد نه ز پوست روى پوشى كرد در ايجاد دوست ( ( 1021 ) ) در خلاى گوش باد جاذبش مدرك صدق كلام وكاذبش ( ( 1022 ) ) اين چه باد است اندر آن خرد استخوان كه پذيرد حرف وصوت قصّه خوان ( ( 1023 ) ) استخوان وباد رو پوش است وبس در دو عالم غير يزدان نيست كس ( ( 1024 ) ) مستمع او قائل او بىاحتجاب زان كه الاذنان من رأس اى مثاب ( ( 1025 ) ) گفت گر رحمت همىآيد بر او زر بده بستانش اى اكرام خو < / شعر >

396