< شعر > مىرود با تو براى سود خويش هين منوش از نوش او كان هست نيش ( ( 505 ) ) يا بود اشتر دلى چون ديد ترس گويدت بهر رجوع از راه ، درس ( ( 506 ) ) يار را ترسان كند زاشتر دلى اين چنين همره عدو دان نى ولى يار بد مار است هين بگريز ازو تا نريزد بر تو زهر آن زشت خو يار را از ره برد آن راهزن مرد نبود آن كه افتد زير زن ( ( 507 ) ) راه جانبازيست در هر عيشه اى آفتى در دفع هر جان شيشه اى ( ( 508 ) ) راه دين هر گم رهى خود كى رود حازمى بايد كه مرد ره بود ( ( 509 ) ) راه دين زان رو پر از شور وشر است كه نه راه هر مخنث گوهر است در ره اين ترس امتحانهاى نفوس همچو پر ويزن به تمييز سپوس ( ( 510 ) ) راه چبود ؟ پر نشان پاىها يار چبود ؟ نردبان راه ها ( ( 511 ) ) گيرم آن گرگت نيايد ز احتياط ليك بىجمعيتت نبود نشاط ( ( 512 ) ) آنكه او تنها به راه خوش رود با رفيقان سير او صد تو بود ( ( 513 ) ) با غليظى خر ز ياران فقير در نشاط آيد شود قوت پذير ( ( 514 ) ) هر خرى كز كاروان تنها رود بر وى آن راه از تعب صد تو شود ( ( 515 ) ) چند زخم چوب وسيخ افزون خورد تا كه تنها آن بيابان را برد ( ( 516 ) ) مر تو را مىگويد آن خر خوش شنو گر نه‌اى خر اين چنين تنها مرو ( ( 517 ) ) آنكه تنها خوش رود اندر رصد با رفيقان بىگمان خوشتر رود ( ( 518 ) ) هر نبيىّ اندر اين راه درست معجزه بنمود وياران را بجست ( ( 519 ) ) گر نباشد يارى ديوارها كى بر آيد خانه ها وانبارها ( ( 520 ) ) هر يكى ديوار اگر باشد جدا سقف چون باشد معلق بر هوا ( ( 523 ) ) حق ز هر جنسى چو زوجين آفريد پس نتايج شد ز جمعيت پديد در ميان مرغ وصياد اى عجب بس شكال افتاد وشد نزديك شب ( ( 524 ) ) اين بگفت وآن بگفت از احتزار بحثشان شد اندر اين معنى دراز ( ( 525 ) ) مثنوى را چابك ودل خواه كن ماجرا را موجز وكوتاه كن < / شعر >

210