< شعر > بگذر از سنگ وكلوخ بىوجود سوى كان لعل رو از بهر جود ( ( 489 ) ) خود كلوخ وسنگ كس را ره زند زين كلوخان صد هزار آفت رسد ( ( 490 ) ) گفت مرغش پس جهاد آنگه بود كاين چنين رهزن ميان ره بود ( ( 491 ) ) از براى حفظ يارى ونبرد بر ره ناايمن آيد شير مرد ( ( 492 ) ) عرق مردى آنگهى پيدا شود كه مسافر همره اعدا شود ( ( 493 ) ) چون نبى السيف بوده آن رسول امت او صفدرانند وفحول ( ( 494 ) ) مصلحت در دين ما جنگ وشكوه مصلحت در دين عيسى غار وكوه مصلحت داده است هر يك را جدا مصلحت جو گر تويى مرد خدا ( ( 495 ) ) گفت آرى گر بود يارى وزور تا به قوت برزند بر شرّ وشور قوّتى بايد در اين ره مردوار يار مىبايد در اين جا فردوار ( ( 496 ) ) چون نباشد قوّتى پرهيز به در فراز از لا يطاق آن بجه صنعت اين است اى عزيز نامدار فكرتى كن در نگر انجام كار يار مىجو تا بيابى راه را ور نه كى دانى تو راه وچاه را ( ( 497 ) ) گفت صدق دل ببايد كار را ور نه ياران كم نيايد يار را ( ( 498 ) ) يار شو تا يار بينى بىعدد زان كه بىياران بمانى بىمدد ( ( 499 ) ) ديو گرگ است وتو همچون يوسفى دامن يعقوب مگذار اى صفى ( ( 500 ) ) گرگ اغلب آن زمان گيرا بود كز رمه شيشك به خود تنها رود ( ( 501 ) ) آن كه سنت با جماعت ترك كرد در چنين مسبع ز خون خويش خورد ( ( 502 ) ) هست سنت ره جماعت چون رفيق بىره وبىيار افتى در مضيق راه سنت با جماعت به بود اسب با اسبان يقين خوشتر رود ليك هر گم راه را همرو مدان غافلان خفته را آگه مدان همرهى را جو كزو يابى مدد همدل وهمدرد جويان احد ( ( 503 ) ) همرهى نى كاو بود خصم خرد فرصتى جويد كه جامهء تو برد ( ( 504 ) ) مىرود با تو كه يابد عقبه اى كه تواند كردت آنجا نهبه اى < / شعر >

209