مىگريزند مانند كودكى كه به زمين مىخورد ، براى تسليتش مىگويند برخيز ، نمك ريختى ، دل خوش مىشود وباز راه خود را مىرود . بدين ترتيب مىسوزد ومىگريزد وفراموش مىكند . موقعى كه از سوختن برمىجهد مانند غلام هندو شمع را تحقير مىكند .
< شعر > كاى رخت تابان چو ماه شب فروز وى به صحبت كاذب ومغرور سوز < / شعر >

175