ونفاق انداز وتبهكاريد يا نه ؟ كسى به ابو طالب مراجعه نمىكرد ، يعنى قريش ارتباط خود را با ابو طالب قطع كرد وابو طالب به شعب برگشت ومىگفت : اى گروه قريش ، چرا ما را محاصره ومحبوس ساخته‌ايد ، با اين كه حقيقت آشكار شده است . سپس ابو طالب ويارانش ميان بيت واستار بيت وارد شده مىگفت :
« اللهم انصرنا ممن ظلمنا وقطع ارحامنا . . . » [1] ( پروردگارا ، ما را در مقابل كسانى كه بما ظلم كردند وقطع رحم نمودند پيروز فرما ) .
سه داستان فوق مىتواند اسلام ابو طالب را به طور قطع اثبات كند . كراجكى به واسطه راويان از ابان بن محمد نقل مىكند كه « نامه‌اى به امام على بن موسى الرضا عليه السلام نوشتم وپرسيدم كه فدايت شوم ، من در ايمان ابو طالب شك كرده‌ام ؟ » در پاسخ من نوشت :
« ومن يَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ اَلْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّه ما تَوَلَّى 4 : 115 » [2] « انك ان لم تقر به ايمان ابى طالب كان مصيرك الى النار . » [3] وهر كس كه جز راه مردم با ايمان را تبعيت كند او را به حال خود مىگذاريم . اگر تو به ايمان ابى طالب اقرار نكنى پايان كارت به آتش است :
محمد بن على بن بابويه از عبد العظيم الحسنى نقل مىكند كه به امام على بن موسى الرضا مىنويسد :
« عرفنى يا ابن رسول الله عن الخبر المروى ان ابا طالب فى ضحضاح من نار يغلى منه دماغه ، فكتب اليه الرضا عليه السلام « بسم الله الرحمن الرحيم أما بعد فإنك ان شككت فى ايمان ابى طالب كان مصيرك الى النار . » [4]

[1] مضمون از طبقات ، ابن سعد ج 1 قسم اول ، ص 125 چاپ ليدن . .
[2] سوره النساء ، آيهء 114 . .
[3] الغدير ، علامه امينى ، ج 7 ص 381 . .
[4] الغدير ، ج 7 ص 395 . .

135