سود جويى به خويشتن ونه براى اشباع حس عاطفه ومحبت به دودمانش بوده است ، وبه طور كلى پاداشى كه پيامبر از مردم طلب كرده است براى خود نبوده ، بلكه آن پاداش هم براى خود مردم بوده است . اين مضمون در آيات زير وارد شده است :
« قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الله 34 : 47 » [1] ( به آنان بگو هر پاداشى كه بخواهم براى خود شما است ، پاداش من جز عنايت خداوندى چيزى نيست ) .
زيرا پيامبر خود اين حقيقت را به انسانها تعليم كرده كه عواطف واحساسات طبيعى پديده هايى هستند كه تنها در مجراى طبيعت بروز مىكنند وخاموش مىشوند ، نه به ايده آل زندگى مربوطاند ونه به ابديت .
مگر همين پيامبر نبود كه شاخه هاى درخت موجوديت طبيعىاش را كه عموما وساير منسوبين نزديكش بودند ، با تيشه ايده ئولوژى الهىاش قطع مىكرد وبدون كوچكترين تاسف مىكشت وموجوديتشان را خاكستر مىكرد واز طرف ديگر سلمان فارسى وبلال حبشى وصهيب رومى را مىآورد ومانند خاندان اصليش مورد محبت قرار مىداد ، در روايت معتبر آمده است كه امام جعفر بن محمد الصادق عليه السلام فرمود : افتخار واستناد من به ولايت على بن ابى طالب عليه السلام است نه به اين كه از فرزندان او هستم .
در يكى از آيات صريحاً مىگويد : پاداشى كه از شما مىخواهم عبارت است از راهيابى شما به سوى خداوند است :
« قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْه مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى رَبِّه سَبِيلًا 25 : 57 . [2] به آنان بگو : من به اين رسالت پاداشى از شما نمىخواهم ، مگر اين كه هر كس بخواهد راهى به خدايش اتخاذ كند ) .
در مضامين روايات معتبر آمده است كه ائمهء

[1] سوره يونس ، آيهء 72 . .
[2] سوره الفرقان ، آيهء 57 . .

120