< شعر > ( ( 1835 ) ) هر كه داد او حسن خود را در مزاد صد قضاى بد سوى او رو نهاد < / شعر > جلال الدين چاره‌اى بر اين بىدادگرىها نمىبيند ، و حتى حدس هم نمىزند كه ممكن است روزى فرا رسد و انسانها عطاياى خداوندى را كه به بعضى از افراد عنايت مىفرمايد آن چنان مورد بهره بردارى قرار بدهند كه مانند معادن گرانبها براى يك جامعه مورد استفاده قرار بگيرد .
باز بايد اين مشكل را به خدا بسپاريم خدايى كه هر گونه تصرف در اين موجودات در اختيار اوست .
خدايى كه از زير بناى جهان هستى همهء قوانين و نمودهاى جهان طبيعت را به حركت در مىآورد و موقعى هم كه بخواهد آنها را از وضع طبيعىشان بر مىگرداند چنان كه به موسى و ابراهيم و نوح و ساير پيغمبران انجام داد .
« البته بايستى در نظر بگيريم كه معناى سپردن به خدا اين نيست كه دستها روى هم گذاشته و منتظر معجزه باشيم ، بلكه بايستى حقيقتاً به خدا رو آورده مشيت او را در بارهء اين امور حياتى كه تلاش خود انسانها است بچشيم » .

796