شاه عالم هستى از اين كه كسى مىتواند روى او را ببيند ولى به بوى او قناعت مىورزد ، سخت امتناع غيورانه دارد . اگر بخواهى غيرت خدا را با غيرت مردم مقايسه كنى ، بايد بدانى كه غيرت خداوند مانند گندم و غيرت مردم مانند خرمن كاه است كه در مقابل گندم هيچ ارزشى ندارد ، اصل غيرت از خداوند است آن چه كه مردم ابراز مىدارند فرع و شبحى از آن است شرح اين مطلب را مىگذارم و به گله از آن نگار ده دل مىپردازم . [1] من براى آن نگار ناله ها خواهم كرد ، زيرا از هر دو عالم ناله و غم را بيشتر از همه دوست دارد ، براى اين ناله هاى من علتى وجود دارد . زيرا من نتوانسته‌ام در حلقهء مستان او بوده باشم ، من بدون نور او مانند شب تاريك در درياى ظلمت فرو مىروم ، آرى هر ناخوشى كه از طرف او بر من وارد شود ، در جان من خوش خواهد بود .
اى جانم به فداى آن يار كه دلم را مىرنجاند ، چون خشنودى شاه من در رنج و درد است ، من به اين رنج و درد عشق خواهم ورزيد ، از خاك غم بر چشمان خود سرمه مىمالم ، تا دو درياى چشمم پر از گوهرهاى با ارزش باشد .
اشكى كه اين مردم در راه او مىريزند ، آن را اشك و آب مىپندارند ، ولى آنها اشك نمىريزند بلكه گوهرهاى الهى است كه از چشمان آنها سرازير مىگردد .

[1] به نظر مىرسد منظور جلال الدين در اين بيت از يار ده دله و همچنين در ابيات بعدى ( اى رهيده جان تو از ما و من ، تا من و تو همه يكسان شوند . عاقبت مستغرق جانان شوند . آن روح كلى انسانى است كه مطابق مصرع اخير پس از پيدا كردن وحدت در درياى جلال و جمال خداوندى مستغرق مىگردد ، زيرا تعبير يا ده له يار رهيده جان تو از ما و من و مقابل قرار گرفتن با ما سپس مستغرق شدن در خدا ، در بارهء خدا نه با اصول عرفانى سازگار است و نه با اصول فلسفى و ايمانى . .

784