< شعر > ( ( 1801 ) ) اى جهان كهنه را تو جان نو از تن بىجان و دل افغان شنو ( ( 1802 ) ) شرح گل بگذار از بهر خدا شرح بلبل گو كه شد از گل جدا ( ( 1803 ) ) از غم و شادى نباشد جوش ما با خيال و وهم نبود هوش ما ( ( 1804 ) ) حالت ديگر بود كان نادر است تو مشو منكر كه حق بس قادر است ( ( 1805 ) ) تو قياس از حالت انسان مكن منزل اندر جور و در احسان مكن ( ( 1806 ) ) جور و احسان رنج و شادى حادث است حادثان ميرند و حقشان وارث است ( ( 1807 ) ) صبح شد اى صبح را پشت و پناه عذر مخدومى حسام الدين بخواه ( ( 1808 ) ) عذر خواه عقل كلّ و جان تويى جان جان و تابش مرجان تويى ( ( 1809 ) ) تافت نور صبح و ما از نور تو در صبوحى با مىمنصور تو ( ( 1810 ) ) دادهء تو چون چنين دارد مرا باده كه بود تا طرب آرد مرا ؟
( ( 1811 ) ) باده در جوشش گداى جوش ماست چرخ در گردش اسير هوش ماست ( ( 1812 ) ) باده از ما مست شد نى ما از او قالب از ما هست شد نى ما از او ( ( 1813 ) ) ما چو زنبوريم و قالبها چو موم خانه خانه كرده قالب را چو موم ( ( 1814 ) ) بس دراز است اين حديث خواجه گو تا چه شد احوال آن مرد نكو < / شعر > روايت روايتى را كه جلال الدين در اول ابيات مورد بحث نقل كرده است غزالى و ابن عربى نقل نموده‌اند :
« أتعجبون من غيره سعد ، انا و الله اغير منه ، و الله اغير منى ، و لاجل غيره الله حرم الفواحش ما ظهر منها و ما بطن » ( 1 ) بدون ترديد غيرتى كه به خدا نسبت داده مىشود غير از غيرتى است كه به سعد

( 1 ) احياء العلوم ، غزالى ، ص 2 و 46 و فصوص الحكم ، ابن عربى ، ص 109 و 110 . و قشيرى در الرساله ص 116 مىگويد : « الحق تعالى غيور و من غيرته انه لم يجعل إليه طريقا سواه . » .

761