< شعر > ( ( 1667 ) ) آن وجعها را بدو منسوب دار گر چه هست آن جمله صنع كردگار ( ( 1668 ) ) همچنين كسب و دم و دام جماع آن مواليد است حق را مستطاع ( ( 1670 ) ) بسته درهاى مواليد از سبب چون پشيمان شد ولى از دست رب ( ( 1669 ) ) اوليا را هست قدرت از اله تير جسته باز آرندش ز راه ( ( 1671 ) ) گفته ناگفته كنند از فتح باب تا از آن نى سيخ سوزد نى كباب ( ( 1672 ) ) از همه دلها چو آن نكته شنيد آن سخن را كرد محو و ناپديد ( ( 1673 ) ) گرت برهان بايد و حجت مها باز خوان من آية او ننسها ( ( 1674 ) ) آيهء انسوكم ذكرى بخوان قوت نسيان نهادنشان بدان ( ( 1675 ) ) چون به تذكير و به نسيان قادرند بر همه دلهاى خلقان قاهرند ( ( 1676 ) ) چون به نيسان بست او راه نظر كار نتوان كرد ور باشد هنر ( ( 1677 ) ) خذتموا سخرية اهل السمو از نبى خوانيد تا انسوكم ( ( 1678 ) ) صاحب ده پادشاه جسمهاست صاحب دل شاه دلهاى شماست ( ( 1679 ) ) فرع ديد آمد عمل بىهيچ شك پس نباشد مردم الا مردمك مردمش چون مردمك ديدند خرد در بزرگى مردمك كس پى نبرد ( ( 1680 ) ) من تمام اين را نيارم گفت از آن منع مىآيد ز صاحب مركزان ( ( 1681 ) ) چون فراموشى خلق و يادشان با وى است او مىرسد فريادشان ( ( 1682 ) ) صد هزاران نيك و بد را آن بهى مىكند هر شب ز دلهاشان تهى ( ( 1683 ) ) روز دلها را از آن پر مىكند آن صدفها را پر از در مىكند ( ( 1684 ) ) آن همه انديشهء پيشانها مىشناسد از هدايت جانها ( ( 1685 ) ) پيشه و فرهنگ تو آيد به تو تا در اسباب بگشايد به تو ( ( 1686 ) ) پيشهء زرگر به آهنگر نشد خوى اين خوش خويدان منكر نشد ( ( 1687 ) ) پيشه ها و خلقها هم چون جهيز سوى خصم آيند روز رستخيز صورتى كان بر نهادت غالب است هم بر آن تصوير حشرت واجب است ( ( 1688 ) ) پيشه ها و خلقها از بعد خواب واپس آيد هم به خصم خود شتاب ( ( 1689 ) ) پيشه ها و انديشه ها در وقت صبح هم بدان جا شد كه بود آن حسن و قبح ( ( 1690 ) ) چون كبوترهاى پيك از شهرها سوى شهر خويش آرد بهرها هر چه بينى سوى اصل خود رود جزو سوى كلّ خود راجع شود < / شعر >

726