إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 848)

< فهرس الموضوعات > اضافت كردن آدم عليه السلام زلت خود را به خويش كه « ربنا اننا ظلمنا انفسنا » و اضافت كردن ابليس گناه خود را به حق تعالى كه « رب بما اغويتنى » < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > آيه < / فهرس الموضوعات > اضافت كردن آدم عليه السلام زلت خود را به خويش كه « ربنا اننا ظلمنا انفسنا » و اضافت كردن ابليس گناه خود را به حق تعالى كه « رب بما اغويتنى » < شعر > ( ( 1481 ) ) گر نباشد فعل خلق اندر ميان پس مگو كس را چرا كردى چنان ( ( 1482 ) ) خلق حق افعال ما را موجد است فعل ما آثار خلق ايزد است ليك هست آن فعل ما مختار ما زو جزا گه نار ما گه يار ما ( ( 1483 ) ) ز انكه ناطق حرف بيند يا غرض كى شود يك دم نبيند هيچ طرف ( ( 1485 ) ) آن زمان كه پيش بينى آن زمان تو پس خود كى ببينى اين بدان ( ( 1486 ) ) چون محيط حرف و معنى نيست جان چون بود جان خالق اين هر دوان ( ( 1487 ) ) حق محيط جمله آمد اى پسر وا ندارد كارش از كار دگر گفت ايزد جان ما را مست كرد چون نداند آن كه را خود هست كرد ( ( 1488 ) ) گفت شيطان كه بما اغويتنى كرد فعل خود نهان ديو دنى ( ( 1489 ) ) گفت آدم كه ظلمنا نفسنا او ز فعل حق نبد غافل چو ما ( ( 1490 ) ) در گنه او از ادب پنهانش كرد ز ان گنه بر خود زدن او بر نخورد ( ( 1491 ) ) بعد توبه گفتش اى آدم نه من آفريدم در تو آن جرم و محن ؟
( ( 1492 ) ) نى كه تقدير و قضاى من بد آن ؟
چون به وقت عذر كردى آن نهان ؟
( ( 1493 ) ) گفت ترسيدم ادب بگذاشتم گفت من هم پاس آنت داشتم ( ( 1494 ) ) هر كه آرد حرمت او حرمت برد هر كه آرد قند لوزينه خورد ( ( 1495 ) ) طيبات از بهر كه للطَّيّبين يار را خوش كن مرنجان و ببين < / شعر > آيه « قالَ ما مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ قالَ أَنَا خَيْرٌ مِنْه خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَخَلَقْتَه مِنْ طِينٍ . قالَ فَاهْبِطْ مِنْها فَما يَكُونُ لَكَ أَنْ تَتَكَبَّرَ فِيها

657