< شعر > ( ( 1249 ) ) اين همه دانست چون آمد قضا دانش يك نهى شد بر وى غطا ( 1 ) ( ( 1250 ) ) كاى عجب نهى از پى تحريم بود ؟
يا به تأويلى بد و توهيم بود ؟ ( 2 ) ( ( 1251 ) ) در دلش تأويل چون ترجيح يافت طبع در حيرت سوى گندم شتافت ( ( 1252 ) ) باغبان را خار چون در پاى رفت دزد فرصت يافت كالا برد تفت ( ( 1253 ) ) چون ز حيرت رست و باز آمد به راه ديد برده رخت دزد از كارگاه ( ( 1254 ) ) ربنا انا ظلمنا گفت و آه يعنى آمد ظلمت و گم گشت راه ( ( 1255 ) ) اين قضا ابرى بود خورشيد پوش شير و اژدها شود زو همچو موش ( ( 1256 ) ) من اگر دانم نبينم گاه حكم من نه تنها جاهلم در راه حكم ( ( 1257 ) ) اى خنك آن كو نكو كارى گرفت زور را بگذاشت و زارى گرفت ( ( 1258 ) ) گر قضا پوشد سيه همچون شبت هم قضا دستت بگيرد عاقبت ( ( 1259 ) ) گر قضا صد بار قصد جان كند هم قضا جانت دهد درمان كند ( ( 1260 ) ) اين قضا صد بار اگر راهت زند بر فراز چرخ خرگاهت زند ( ( 1261 ) ) از كرم دان آن كه مىترساندت تا به ملك ايمنى بنشاندت چون بترساند تو را آگه شوى ور نترساند تو را گمره شوى ( ( 1262 ) ) اين سخن پايان ندارد گشت دير گوش كن تو قصهء خرگوش و شير < / شعر > آيه « وَعَلَّمَ آدَمَ اَلأَسْماءَ كُلَّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى اَلْمَلائِكَةِ فَقالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ قالُوا سُبْحانَكَ لا عِلْمَ لَنا إِلَّا ما عَلَّمْتَنا إِنَّكَ أَنْتَ اَلْعَلِيمُ اَلْحَكِيمُ . قالَ يا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي

( 1 ) غطا پرده و پوشش . . ( 2 ) توهيم به گمان و وهم انداختن . .

555