قصهء مكر كردن خرگوش با شير و بسر بردن < شعر > حاصل آن خرگوش رأى خود نگفت مكر انديشيد با خود طاق و جفت با وحوش از نيك و بد نگشود راز سرّ خود با جان خود مىراند باز ( ( 1055 ) ) ساعتى تأخير كرد اندر شدن بعد از آن شد پيش شير پنجه زن ( ( 1056 ) ) ز ان سبب كاندر شدن واماند دير خاك را مىكند و مىغرّيد شير ( ( 1057 ) ) گفت من گفتم كه عهد آن خسان خام باشد خام و سست و نارسان ( ( 1058 ) ) دمدمهء ايشان مرا از خر فكند چند بفريبد مرا اين دهر چند ؟
( ( 1059 ) ) سخت درماند امير سست ريش چون نه پس بيند نه پيش از احمقيش ( ( 1060 ) ) راه هموار است و زيرش دامها قحطى معنا ميان نامها ( ( 1061 ) ) لفظها و نامها چون دامهاست لفظ شيرين ريگ آب عمر ماست عمر چون آب است وقت او را چو جو خلق باطن ريگ جوى عمر تو ( ( 1062 ) ) آن يكى ريگى كه جوشد آب ازو سخت كمياب است رو آن را بجو ( ( 1063 ) ) منبع حكمت شود حكمت طلب فارغ آيد او ز تحصيل و سبب هست آن ريگ اى پسر مرد خدا كو به حق پيوست و از خود شد جدا آب عذب دين همىجوشد ازو طالبان را ز ان حيات است و نمو غير مرد حق چو ريگ خشك دان آب عمرت را خورد او هر زمان طالب حكمت شو از مرد حكيم تا ازو گردى تو بينا و عليم ( ( 1064 ) ) لوح حافظ لوح محفوظى شود عقل او از روح محفوظى شود ( ( 1065 ) ) چون معلم بود عقلش ز ابتدا بعد از آن شد عقل شاگردى و را ( ( 1066 ) ) عقل چون جبريل گويد احمدا گر يكى گامى نهم سوزد مرا ( ( 1067 ) ) تو مرا بگذار زين پس پيش ران حدّ من اين بود اى سلطان جان ( ( 1068 ) ) هر كه ماند از كاهلى بىشكر و صبر او همىداند كه گيرد پاى جبر < / شعر >

483