< فهرس الموضوعات > ثنا گفتن بر دو قسم است < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > تفسير ابيات < / فهرس الموضوعات > < شعر > ( ( 517 ) ) اين ثنا گفتن ز من ترك ثناست كاين دليل هستى و هستى خطاست < / شعر > ثنا گفتن بر دو قسم است ثنا گفتن ممكن است با يكى از دو نوع انجام بگيرد :
يكى - اين كه انسان ثنا و ستايش كند بدون اين كه آگاهى و توجه به خود داشته باشد ، به اين معنى كه در درون او چنين منعكس شود : كه اين منم كه ستايش و ثنا مىگويم ، اين عالىترين نوع ستايش است ، زيرا نگاهى به حقارت و ناچيزى خود دارد ، احساسى در بارهء عظمت خداوند بىچون . اين نگاه و احساس او را از توجه به خود باز مىدارد .
دوم - اين كه ثنا مىگويد و ستايش مىنمايد ، در عين حال به اصطلاح معمولى به خود آمده مىگويد : بله ، اين منم كه خدا را ستايش مىكنم و با او در تماس هستم ، اين همان غرور است كه از خود بينى ناشى شده و با داشتن آن ، هيچ فردى نمىتواند كوچكترين گامى در سلوك الى الله بر دارد . چه خوش سروده است دانشمند مرحوم نوقانى :
< شعر > خواهى بدانى معنى حب الوطن را يك چند از خود دور كن مايى و من را اين طفل نورس را ز شير دايه برگير بسپار با مامش تو جان خويشتن را در چاه ماندستى چرا اى يوسف جان بگذار اين چه را و برگير اين رسن مرغ دلت چون شد اسير دام صياد خوش مىسرايد قصهء مور و لگن را < / شعر > تفسير ابيات مىگويد : آن وزير تبه كار مىدانست كه اين طومارها را كه ترتيب داده هر يك را به دست يكى از امراى مسيحيت مىدهد ، موجب اختلاف و پراكندگى خواهد گشت ، ولى نمىدانست يا نمىخواست بداند كه عيسى عليه السلام از اين گونه اختلافات برى و منزه است ، او مانند ساير پيامبران

246